11/19/12

ကမၻာ့ ပိုင္ဆိုင္မႈအနည္းဆံုး သမၼတႏွင့္ေတြ႔ဆံုျခင္း


အေမရိကန္သမၼတေတြေနထိုင္တဲ့ အိမ္ျဖဴေတာ္၊ ျပင္သစ္သမၼတေတြရဲ႕အဲလစ္စီးနန္းေတာ္၊ ျဗိတိန္ဘုရင္မၾကီး အဲလစ္စဘတ္စံျမန္းတဲ့ ဘာကင္ဟမ္နန္းေတာ္ၾကီးတို႔ရဲ႕ ခန္းနားထည္ဝါမႈေတြနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ သာမန္ေက်းလက္ေနအိမ္ေလးတလံုးမွာ ယူရာေကြး (Uruguay)သမၼတၾကီး ဂ်ိဳး(စ္)မူဟီကာ (Jose Mujica) ေနထိုင္ပါတယ္။ လက္ရွိအာဏာရသမၼတၾကီး မူဟီကာရဲ႕ေနအိမ္ဟာ ျမိဳ႕ေတာ္မြန္တီဗီဒီ႐ို (Montevideo) ရဲ႕အျပင္ဘက္ ဆင္ေျခဖံုးေက်းလက္ေဒသေလးတစ္ခုမွာတည္ရွိျပီး ဒီအိမ္ေလးမွာ သူ႔ရဲ႕ဘဝၾကင္ယာေဖာ္ လူစီကာ တိုပိုလန္စကီး(Lucia Topolansky)ရယ္၊ ေျခေထာက္တစ္ဖက္မရွိေတာ့တဲ့ေခြးေလး မႏြယ္လာ(Manuela)တို႔နဲ႔ အတူေနပါတယ္။ အင္မတန္ေသးတဲ့ လယ္ကြက္ေလးကို ထြန္ယက္ဖို႔ေတာ့ လယ္ထြန္စက္အုိၾကီးတစ္လံုးနဲ႔ သမၼတၾကီးသြားလိုရာ ေမာင္းသြားႏိုင္ဖို႔ 87ေမာ္ဒယ္ လိပ္ခံုးကား (Volkswagen)ေလးတစ္စီး ရွိပါတယ္။ သမၼတၾကီးရဲ႕လံုျခံဳေရးအတြက္ကေတာ့ အိမ္နဲ႔အေတာ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရဲကားတစ္စီးနဲ႔ လံုျခံဳေရး ရဲႏွစ္ေယာက္က ေစာင့္ၾကပ္ေပးပါတယ္။ ဒီႏွစ္ ၂၀၁၂အတြက္ သမၼတၾကီးရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈစာရင္းကို ထုတ္ျပန္တဲ့ေၾကျငာတဲ့အခါမွာ သူ႔မိန္းမရဲ႕ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္တာေတြကိုပါ ထည့္ေပါင္းရင္ေတာင္ သူတို႔ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ (USD 215, 000)ပဲရွိတဲ့အတြက္ သမၼတၾကီးမူဟီကာကို ကမၻာ့ပိုင္ဆိုင္မႈအနည္းဆံုးသမၼတအျဖစ္ မွတ္တမ္းအတင္ခံခဲ့ရပါတယ္။

လက္ရွိအသက္ ၇၇ ႏွစ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ သမၼတၾကီးကို ၁၉၃၅ ေမ ၂၀ ရက္ေန႔မွာ အီတလီႏြယ္ဖြားမိခင္နဲ႔ ယူရာေကြးလယ္သမားဖခင္တို႔က ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၀အေစာပိုင္း က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး ႐ိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ယူရာေကြးမွာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔ေတြ ေပၚလာျပီး အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးေတြျပဳလုပ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ က်ဴပါမား႐ုိ႕စ္ (Tupamaros)ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၃ စစ္အာဏာသိမ္းအျပီးမွာ ပထမဆံုးအဖမ္းခံခဲ့ရျပီး ေလးၾကိမ္တိုင္တိုင္ ေထာင္နန္းစံခဲ့ရပါေသးတယ္။ ၁၉၈၅မွာ ယူရာေကြးရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေျပာင္းလဲေရး ေပၚလစီနဲ႕အတူ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ေထာင္မွျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေထာင္သက္တမ္း စုစုေပါင္း ၁၄ ႏွစ္နဲ႔ ေျခာက္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ ရဲေတြေပးခဲ့တဲ့က်ည္ဆံဒဏ္ရာေတြလည္း ရျပီးေနပါျပီ။ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲဝင္ေရာက္လာျပီး ၂၀၁၀~၂၀၁၅ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ သမၼတေဟာင္းေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေပးထားတဲ့ ဘ႑ာေရးဝန္ၾကီး Danilo Astori ကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး ယူရာေကြးႏုိင္ငံရဲ႕ အေယာက္ ၄၀ ေျမာက္ သမၼတျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။




ေငြေၾကးလာဘ္စားမႈ၊ အာဏာအလြဲသံုးစားမႈေတြနဲ႔ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ေနရတဲ့ တျခားႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ ယူရာေကြးသမၼတၾကီးရဲ႕ သမၼတဘဝဟာ ေအးေဆးတည္ျငိမ္လြန္းပါတယ္။ သမၼတတို႔ရဲ႕ရပိုင္ခြင့္၊ ဇိမ္ခံပိုင္ခြင့္ေတြကို ျငင္းပယ္ခဲ့တဲ့အျပင္ သူ႔ရဲ႕သမၼတလစာေငြထဲက ကိုးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း (စတာလင္ေပါင္ ၇၅၀၀ ခန္္႔)ကို လူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြကို လစဥ္လွဴဒါန္းေနျပီး လက္က်န္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း (စတာလင္ေပါင္ ၄၈၅ ခန္႔)နဲ႔သာ သူ႔အိမ္အသံုးစားရိတ္ကို လည္ပတ္ေစပါတယ္။ သမၼတကေတာ္ပိုင္တဲ့ သူတို႔ေနအိမ္ေလးဟာ ေသးငယ္တဲ့အျပင္ သူ႔အိမ္အတြက္ ေသာက္စရာ၊ သံုးစရာ ေရကိုလည္း ေရညႇိပတ္ပတ္လည္ဖံုးေနတဲ့ ေရတြင္းထဲက တိုက္႐ိုက္ခပ္ယူရပါတယ္။ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ေတာင္မွ အေျခာက္ခံတဲ့စနစ္မပါေသးတဲ့ တကယ့္ေခတ္ေဟာင္းစက္ကို သံုးေနဆဲပါ။ 

"ကြ်န္ေတာ့္ကို ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးသမၼတလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ ဆင္းရဲတယ္လို႔ မခံစားမိပါဘူး။ တကယ့္လူဆင္းရဲဆိုတာ အင္မတန္ကုန္က်စားရိတ္ျမင့္မားတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ေနထိုင္မႈစားရိတ္အတြက္ အလုပ္ကိုအဆက္မျပတ္ လုပ္ေနရတဲ့သူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လိုအပ္ခ်က္ဆိုတာ ျပီးဆံုးတယ္လို႔မရွိပါဘူး။ ..."  

"တကယ္တမ္းေတာ့ ဒါဟာ လြတ္ေျမာက္ျခင္းရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းတရား တစ္ခုပါ။ ခင္ဗ်ားမွာ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားရွိမေနဘူးဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဟာ အဲဒါေတြကို ထိန္းသိမ္းေနဖို႔အတြက္ ကြ်န္တစ္ေယာက္လို အလုပ္လုိက္လုပ္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ ဒီ့အတြက္ခင္ဗ်ားမွာ ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္အတြက္ အခ်ိန္စစ္စစ္ေတြ ထြက္လာပါလိမ့္မယ္။ ..." လို႔ BBC သတင္းဌာနကို ေျဖၾကားသြားပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရးသမားေဟာင္းၾကီး မူဟီကာရဲ႕ သမၼတဘဝဟာ သူ႔ရဲ႕႐ိုးရွင္းတဲ့ ေနထိုင္မႈစနစ္ေၾကာင့္ လူထုရဲ႕ေထာက္ခံမႈကို ရေနသလို ႏိုင္ငံရဲ႕က်န္းမာေရးနဲ႔ ပညာေရးျပႆနာေတြကို ႏုိင္ငံရဲ႕ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈနဲ႔ မေျဖရွင္းတဲ့အတြက္ ေဝဖန္မႈေတြကိုလည္း ခံေနရသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္သမၼတေတြနဲ႔မတူညီစြာနဲ႔ ယူရာေကြးႏုိင္ငံမွာ ရက္သတၱ ၁၂ပတ္သက္တမ္းရွိတဲ့ ကိုယ္ဝန္ကို တရားဝင္ျဖတ္ခ်ေရး ဥပေဒျပဳအဆိုကို မူဟီကာက ျပတ္ျပတ္သားသား ပယ္ခ်ထားပါတယ္။  ဒုတိယအေနနဲ႔ မူးယစ္ေဆးနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့ မႈခင္းျဖစ္ပြားမႈႏႈန္းက်ဆင္းေရးအတြက္ ႏိုင္ငံရဲ႕တရားဝင္ေဆးေျခာက္ေရာင္းဝယ္ေရးက႑ကို ဗဟိုအစိုးရအဆင့္ ကိုင္တြယ္ဖို႔ ညႊန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒီကိစၥႏွစ္ရပ္လံုးအတြက္ အတိုက္အခံေတြရဲ႕ ဖိအားေပး၊ ေဝဖန္ပုတ္ခံမႈကို လက္ရွိရင္ဆိုင္ေနရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သမၼၾကီးအေနနဲ႔ ဒီကိစၥအတြက္ ပူပန္ေနလိမ့္မယ္မထင္ပါဘူး။ ၂၀၁၄ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ႐ႉံးခဲ႔ရင္လည္း သက္ေတာင့္သက္သာရွိတဲ့ လယ္သမားဘဝကို ျပန္သြားမွာပါ။

"ခင္ဗ်ားကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အဘိုးၾကီးလို႔ သတ္မွတ္ခ်င္ သတ္မွတ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဒါ ကြ်န္ေတာ့္လြတ္လပ္ခြင့္ေလ ... "လို႔ BBC နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ 


 
Reference
http://en.wikipedia.org/wiki/Jos%C3%A9_Mujica
http://en.wikipedia.org/wiki/Unconventional_warfare
http://en.wikipedia.org/wiki/Luc%C3%ADa_Topolansky
http://www.dailymail.co.uk/news/article-2234003/Jose-Mujica-Uruguayan-President-lives-ramshackle-farm-gives-90-earnings-away.html?ITO=1490&ns_mchannel=rss&ns_campaign=1490
The Sunday times (November 18, 2012, Page-18)

ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္
   လြယ္အိတ္
(၁၉.ႏိုဝင္ဘာ.၁၂)



9/28/12

Is China an emerging trade Bully?



The Straits Times သတင္းစာမွ စာေရးဆရာ Peh Shing Huei ၏ ေဆာင္းပါးအား ဘာသာျပန္ေဖၚျပပါသည္။

ေလာေလာလတ္လတ္ျဖစ္ပြားေနတဲ့ တ႐ုတ္-ဂ်ပန္ ကြ်န္းလုပြဲေတြလို ျပႆနာမ်ိဳးေပၚလာတိုင္း အေမရိကန္ေခတ္လြန္စီးပြားေရးအင္ပါယာႏုိင္ငံျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဟာ သူ႔ရဲ႕ျငင္းခံုဖက္ႏုိင္ငံေတြကို သူ႔သေဘာနဲ႔သူ စီးပြားေရးဒဏ္ခတ္မႈေတြ လုပ္ျပီးအႏိုင္က်င့္ေလ့ရွိပါတယ္။

အနီးစပ္ဆံုးအျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ ဖိလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံကတင္ပို႔တဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးအပါအဝင္ အသီးအႏွံေတြနဲ႔ ေနာ္ေဝးႏိုင္ငံရဲ႕ပို႔ကုန္ျဖစ္တဲ့ ေဆာ္လမြန္သီး (ပန္းလိေမၼာ္သီး) ေတြကို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအတြင္း တင္သြင္းခြင့္ပိတ္ခဲ့တာပဲ။

ခုလို ႏုိင္ငံ့ေရပိုင္နက္အျငင္းပြားမႈကိုအေျချပဳတဲ့ျပႆနာကို အေျချပဳျပီး ကမၻာ့ဒုတိယစီးပြားေရးအင္အားၾကီးႏုိင္ငံတစ္ခုရဲ႕ အျငိဳးၾကီးၾကီး လက္သံေျပာင္ေျပာင္႐ိုက္လိုက္တဲ့ ႐ိုက္ခ်က္ေတြဟာ တဖက္အျငင္းပြားဖက္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံအတြက္ ျပင္းထန္တဲ့ ထုိးႏွက္ခ်က္ေတြ ျဖစ္လာေလမလားလို႔  ေလ့လာၾကည့္ပါရေအာင္။

ပထမဆံုးသတိျပဳမိရမွာကေတာ့ စီးပြားေရးကုန္သြယ္မႈကို လက္နက္အျဖစ္အသံုးခ်ေနတဲ့ ေဘက်င္းအစိုးရဟာ ႏိုင္ငံတကာျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းတဲ့ေနရာမွာ အေျခခံအက်ဆံုး အထိေရာက္ဆံုး ေျဖရွင္းနည္းေတြထက္ ျပႆနာတစ္ခုရဲ႕ ေခါင္းၾကီးပိုင္း အကိုင္အတြယ္ရ အခက္ဆံုးေနရာကေန ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းနည္းကို ပိုအားသန္တတ္ပါတယ္။ အစာကုန္ေတာ့မယ့္ မီးေတာက္တခုလိုမ်ိဳး ေသြးပူေနတဲ့ျပႆနာတစ္ရပ္ကို လူထုအာ႐ုံစူးစိုက္မႈ က်လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေဘက်င္းေခါင္းေဆာင္ပိုင္းရဲ႕ အာ႐ုံစူးစိုက္မႈဟာလည္း လူထုနဲ႔အတူ တျခားျပႆနာတစ္ခုဆီ အာ႐ုံေျပာင္းသြားတတ္ျပီး မူလအျငင္းပြားရာႏုိင္ငံကို စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ပိတ္ဆို႔ုျခင္း၊ သပိတ္ေမွာက္ျခင္းတို႔နဲ႔ အဆံုးသတ္ေလ့ရွိပါတယ္။

၂၀၁၁, ဧျပီ၊ ေတာင္တ႐ုတ္ပင္လယ္အတြင္း ကြ်န္းစုမ်ားပိုင္ဆိုင္မႈအေရးအတြက္ ဖိလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံနဲ႔အျငင္းပြားစဥ္က အလားတူ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈမ်ား ျပလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အျငင္းပြားမႈျဖစ္ေနစဥ္အတြင္းမွာ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဒုတိယအမ်ားဆံုး လယ္ထြက္ပို႔ကုန္ျဖစ္တဲ့ ဖိလစ္ပိုင္ငွက္ေပ်ာသီးေတြ တ႐ုတ္ျပည္အတြင္းတင္ပို႔မႈကို တ႐ုတ္အစိုးရက ပိုးမႊားမ်ားေတြ႔ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ တင္သြင္းမႈပိတ္ပင္လုိက္ပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးတင္မကပဲ ဖိလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံကတင္သြားလာတဲ့ အျခားအသီးအႏွံေတြျဖစ္တဲ့ သေဘၤာသီး၊ အံုးသီး၊ သရက္သီး စတာေတြကို ေရာဂါပိုးရွာေဖြေရးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ျဖန္႔ျဖဴးခ်ိန္ၾကာျမင့္ေအာင္ အခ်ိန္ဆြဲထားပါေသးတယ္။ 

အလားတူႏွစ္မွာပဲ တ႐ုတ္လူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ရွားသူ လ်ဴေရွာင္ဖုန္းကို ေနာ္ေဝးႏုိင္ငံံက ႏိုဗယ္ဆုေပးအပ္တာကို တံု႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ ေနာ္ေဝးႏုိင္ငံက အမ်ားအျပားတင္သြင္းမႈလုပ္ေနတဲ့ ေဆာ္လမြန္သီး (ပန္းလိေမၼာ္သီး) ေတြကို တင္သြင္းခြင့္ပိတ္ပင္လုိက္ပါတယ္။ ဒီ့အျပင္ ေနာ္ေဝးႏုိင္ငံနဲ႔ေဆြးေႏြးမႈျပဳလုပ္ေနတဲ့ လြတ္လပ္စြာကုန္သြယ္ခြင့္ သေဘာတူညီခ်က္ေတြကိုလည္း တ႐ုတ္ႏုိင္ငံဘက္က အကန္႔အသတ္မရွိ ေ႐ႊ႕ဆိုင္းလိုက္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္တြင္းသတင္းေတြကလည္း “အေနအထိုင္မတတ္ေသာေနာ္ေဝးတို႔အား တ႐ုတ္အစိုးရက ဒဏ္ေပးျခင္း”စသျဖင့္ အျခားေသာ အလားတူသတင္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဝါဒျဖန္႔လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒီလိုသတင္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္သူေတြရဲ႕ လူမ်ိဳးေရး လႈပ္ရွားမႈေတြကို တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ကာကြယ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒီႏွစ္ ၂၀၁၂မွာေတာ့ ေဒါသၾကီးေနတဲ့ တ႐ုတ္အင္ပါယာၾကီးရဲ႕ မ်က္စိစပါးေမႊးဆူးစရာကေတာ့ ေဘဂ်င္းအစိုးရရဲ႔ စီးပြားဖက္ျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။  ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရဲ႕ထိန္းကြပ္ေအာက္မွာရွိေနခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္အေခၚ “ဆန္ကာကု”၊ တ႐ုတ္အေခၚ “ဒိုင္အိုယု” ကြ်န္းစုေတြကိုေရာက္လာတဲ့ တ႐ုတ္ငါးဖမ္းသေဘၤာတစ္စီးကို ဂ်ပန္ေရတပ္က ဖမ္းဆီးခဲ့တာကစျပီး တ႐ုတ္အစိုးရက ဂ်ပန္ႏုိင္ငံအေပၚေရေၾကာင္းကုန္သြယ္မႈတားျမစ္ခ်က္ေတြ ပိုမိုတင္းက်ပ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အျငင္းပြားမႈေတြပိုမုိ ျပင္းထန္လာခဲ့ျပီး “ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို အႏွစ္ ၂၀ ေနာက္က်က်န္ေနမယ့္ စီးပြားေရးဒဏ္ခတ္မႈေတြလုပ္မယ္”လို႔ အာဏာရတ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဂ်ပန္ႏုိင္ငံအေပၚ လြန္ခဲ့တဲ့အပတ္က ရာဇသံေပးပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံသားတို႔ရဲ႕ တ႐ုတ္ျပည္ဝင္ခြင့္ဗီဇာ ၾကန္႔ၾကာ၊ပိတ္ပင္ျခင္း၊ ဂ်ပန္ပို႔ကုန္မ်ားအေပၚ အခြန္တိုးျမႇင့္ေကာက္ခံျခင္း၊ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံကို သြားေရာက္လည္ပတ္ၾကမယ့္ တ႐ုတ္ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္မ်ားဖ်က္သိမ္းျခင္းတို႔ လုပ္လာပါတယ္။ ဒီလို စီးပြားေရးဒဏ္ေပးမႈေတြက ဂ်ပန္အစိုးရအေပၚဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစသလား။

တကယ္တမ္းေတာ့ တ႐ုတ္အစိုးရအေနနဲ႔ အျခားႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ပို႔ကုန္ေတြကို တားျမစ္ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ လက္နက္ကို ကိုင္ဆြဲထားေပမယ့္ သူ႔ႏုိင္ငံကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ပင္မစီးပြားေရးကိုယ္တိုင္က ျပည္ပပို႔ကုန္အေပၚကို လံုးလံုးမွီခိုထားရတဲ့အတြက္ တျခားတစ္ႏုိင္ငံနဲ႔ အျငင္းပြားမႈေတြျဖစ္တုိင္း သူ႔စီးပြားေရးကိုပါ ျပန္လည္ထိခိုက္ေနရတဲ့ ေဘဂ်င္းအစိုးရရဲ႕စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရး ေရာေထြးထားတဲ့ ေသနကဗ်ဴဟာကို ေမးခြန္းထုတ္စရာျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီ့အျပင္ ဒီႏွစ္အတြင္းမွာ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕စီးပြားေရးဖြံ႔ျဖိဳးမႈဟာ ေမွ်ာ္မွန္းထားသေလာက္တက္မလာ တည္ျငိမ္မႈမရွိပဲ ႐ုန္းကန္ေနရျပန္တယ္။ ဒီ့အျပင္ ျပည္တြင္းက တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ပိုင္း အေျပာင္းအလဲေတြက ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရးအေျပာင္းအလဲကိုပါ ဆက္ႏြယ္ေနပါေသးတယ္။
တ႐ုတ္နဲ႔မတူပဲ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕အၾကီးဆံုးစီးပြားဖက္ႏုိင္ငံအျဖစ္ ရပ္တည္ေနပါေသးတယ္။ ဂ်ပန္ကုမၸဏီအမ်ားအျပားဟာလည္း တ႐ုတ္ျပည္တြင္းမွာ ရင္းႏွီးျမႇပ္ႏွံမႈေတြလုပ္ထားတဲ့ အဓိကအလုပ္အကုိင္ခန္႔ထားေပးတဲ့ လုပ္ငန္းစုမ်ားအျဖစ္ရွိေနပါေသးတယ္။ ဒီ့အျပင္ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ပထမရွစ္လ စီးပြားေရးဖြံ႔ျဖိဳးမႈနဲ႔ ဒီႏွစ္ ပထမရွစ္လ စီးပြားေရးဖြံ႔ျဖိဳးမႈဇယားကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ဥေရာပစီးပြားေရးဟာ ၄.၁ ရာခိုင္ႏႈန္း ဆုတ္ယုတ္ေနျပီး အေမရိကန္စီးပြားေရးဟာ ၂.၉ ရာခိုင္ႏႈန္းက်ဆင္းေနခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံစီးပြားေရးဟာ ၁၆.၂ ရာခိုင္ႏႈန္း တုိးတက္ေနပါေသးတယ္။

ဂ်ပန္ရင္းႏွီးျမႇပ္ႏွံသူေတြဟာ ဒီအျငင္းပြားမႈေတြေၾကာင့္သာ တ႐ုတ္ျပည္တြင္းကေန ထြက္ခြာသြားခဲ့ရင္ တ႐ုတ္ျပည္စီးပြားေရးအတြက္ ၾကီးမားတဲ့ ထုိးႏွက္ခ်က္တစ္ခုပဲ လို႔ စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ားက သံုးသပ္ပါတယ္။

“စီးပြားေရးအျမင္အရၾကည့္ရရင္ စီးပြားေရးခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ရတာ အျပင္ပန္းအရေတာ့ ေမာ္ႂကြားႏုိင္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ အႏွစ္သာရမဲ့တယ္ဆိုတာ တ႐ုတ္အစိုးရကို သတိေပးစရာေတာင္မလိုတဲ့ကိစၥပါ။” လို႔ The Straits Times သတင္းေထာက္ Peh Shing Huei ကေဖာ္ျပသြားပါတယ္။

     ဘာသာျပန္သူ
       လြယ္အိတ္ 
(၂၇.စက္တင္ဘာ.၁၂)

7/1/12

ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ ဟာသမ်ား (၃)


႐ႈပ္လိုက္တဲ့မိသားစု 
သမီးတစ္ေယာက္ရွိတဲ့ မုဆိုးမတစ္ေယာက္နဲ႔ ေမတၱမွ်ျပီး ကြ်န္ေတာ္ လက္ထပ္လုိက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမဘက္ကပါလာတဲ့ သမီးကို မုဆိုးဖိုကြ်န္ေတာ့္အေဖက သေဘာက်ျပီး မၾကာခင္လက္ထပ္လိုက္ျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အေဖဟာ အလိုလို ကြ်န္ေတာ့္သမက္ျဖစ္လာတယ္။ ထို႔အတူ ကြ်န္ေတာ့္သမီးဟာလည္း ကြ်န္ေတာ့္အေမ(မိေထြး)ျဖစ္လာတယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမအတြက္လည္း သူ႔သမီးဟာ သူ႔သမီးအျပင္ အေမ(ေယာကၡမ)လည္း ျဖစ္ေနျပန္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမမွာ သားေလးတစ္ေယာက္ေမြးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သားဟာ ကြ်န္ေတာ့္အေဖအတြက္ ေျမးျဖစ္သလို သူ႔ေယာကၡမရဲ႕သားလည္း ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ေယာက္ဖလည္းျဖစ္ျပန္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္သားက ကြ်န္ေတာ့္ဦးေလးျပန္ေတာ္ေနျပန္တယ္။
အဲ... ဇာတ္လမ္းက ပို႐ႈပ္ခ်င္ေတာ့... ကြ်န္ေတာ့္အေဖနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္သမီးကလည္း သားေလးတစ္ေယာက္ေမြးေသးတယ္။ အဲဒီ့ေကာင္ေလးဟာ ကြ်န္ေတာ့္သမီးကေမြးလို႔ ေျမးေတာ္သလို ကြ်န္ေတာ့္အေဖကေမြးလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ညီေတာ္လည္းျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဒီံအျပင့္ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုအတြက္ အဘြားေတာ္ေနျပန္တယ္။ 
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဘြားကို ယူထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕အဘိုး ျဖစ္မွန္းမသိျပန္ျဖစ္ေနတာပဲဗ်ိဳ႕။ ရွင္းၾကလားေတာ့ မသိဘူး ....


ေပးစာ
လန္ဒန္မွ သားက အာရပ္သူေ႒းျဖစ္သူ အေဖထံသို႔ စာေရးသည္။
"ခ်စ္ရတဲ့ ေဖေဖေရ
         သားလန္ဒန္မွာ ေက်ာင္းတက္ရတာ အဆင္ေျပပါတယ္။ လူေတြလည္း ေဖၚေဖၚေ႐ြေ႐ြရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြ ေန႔တိုင္းရထားနဲ႔ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္မွာ သားကအေဖဝယ္ေပးထားတဲ့ Ferrari ျပိဳင္ကားၾကီးနဲ႔တက္ေနရ ရွက္ဖို႔ေကာင္းေနတယ္။
                                                                                ခ်စ္ရတဲ့သား"
 အေဖထံမွ ျပန္စာ
 "သားေရ
          မင္း ဘဏ္ထဲကို ေဒၚလာသန္းႏွစ္ဆယ္ လႊဲေပးလိုက္တယ္။ အေဖ အလုပ္မ်ားေနလို႔ နားပူနားဆာ မလုပ္နဲ႔ကြာ။ မင္းဘာသာမင္းပဲ ရထားတစ္စီး ဝယ္စီးလိုက္ေတာ့။ ဟုတ္လား။
                                                                                 ခ်စ္တဲ့ ေဖေဖ "
      

ကံဆိုးတဲ့ ကိုခ်ဴခ်ာ
ကိုခ်ဴခ်ာတစ္ေယာက္ ငိုေနသည္ကို နံေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ႏွစ္သိမ့္သည္။
သူငယ္ခ်င္း           ။ ဘာျဖစ္တာတုန္း
ကိုခ်ဴခ်ာ               ။ ေဒါက္တာဖုန္းဆက္တယ္။ ငါ့အေမဆံုးသြားျပီတဲ့။
သူငယ္ခ်င္း           ။ တရားနဲ႔ေျဖေပါ့ကြာ
ႏွစ္မိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ပို၍က်ယ္ေလာင္စြာ ကိုခ်ဴခ်ာငိုျပန္သည္။
သူငယ္ခ်င္း           ။ ဘာျဖစ္ျပန္တာတုန္း
ကိုခ်ဴခ်ာ               ။ ခုတင္ ငါ့ညီမ ဖုန္းဆက္တယ္။ သူ႔ အေမလည္း ဆံုးသြားျပီတဲ့။


ရွင္းရွင္းေျပာ
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားၾကျပီး မိန္းမျဖစ္သူက ေအာ္ေျပာသည္။
"ရွင္...အိမ္ေပၚက ခုခ်က္ခ်င္း ဆင္းသြား"
ေယာက်္ားျဖစ္သူက မည္သို႔မွ်မတံု႔ျပန္ပဲ ထြက္သြားသည္။ မိန္းမျဖစ္သူက မေက်နပ္ႏုိင္ပဲ
"စိတ္ဆင္းရဲ၊ ကိုယ္ဆင္းရဲနဲ႔ တေျဖးေျဖး ေသပါေစေတာ္"
တံခါးဝမွ ေယာက်္ားက ျပန္လွည့္ျပီး ေမးသည္။
"ေဟ့၊ ငါ့ကို ထြက္သြားခိုင္းတာလား။ အိမ္မွာ ဆက္ေနခိုင္းေနတာလားကြ၊ ေဟ"




လစာတုိးေပး
"ကြ်န္ေတာ့္ကို မျဖစ္မေန လခတိုးေပးပါေတာ့ ခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကုမၸဏီၾကီး ၃ ခုကေတာင္ လုိအပ္ေနၾကျပီ။"
"ဟုတ္လား။ ဘယ္ကုမၸဏီၾကီးေတြတုန္း...."
"မီတာခေကာက္တဲ့ ကုမၸဏီ၊ တယ္လီဖုန္း ကုမၸဏီ နဲ႔ ဂတ္စ္ ကုမၸဏီေတြပါ။"


ဒီပလိုမာ
အဘြားျဖစ္သူႏွင့္ ေျမးငယ္တို႔ Market တြင္ ေဈးလာဝယ္ၾကသည္။
အဘြား                      ။ ဟဲ့ ဒီပလိုမာ ဟုိေကာ္ဖီအထုတ္ေလးအဘြားကို ယူေပးစမ္း။ ဒီပလိုမာ သၾကားလံုးေတြ ျပန္ထားလိုက္။
အေရာင္းဝန္ထမ္း         ။ ကေလးနာမည္က ဒီပလိုမာတဲ့လား။ ဘာလို႔ ဒီနာမည္ မွည့္တာလဲ ဟင္။
အဘြား                      ။ ဒါလား။ ကြ်န္မသမီးကို ေကာလိပ္တက္ဖို႔ ျမိဳ႕ကိုလႊတ္လိုက္တယ္ေလ။ ဒါေလးက သူျပန္ရလာတာေလးေပါ့။



ေတာ္လိုက္တဲ့ အေဖ
သား         ။ ေဖေဖ၊ ရည္းစားဆိုတာ ဘာလဲ ဟင္
အေဖ        ။ သား လိမ္လိမ္မာမာေနရင္ သားၾကီးလာရင္ ရမယ့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ေပါ့ သားရယ္
သား         ။ သား မလိမၼာခဲ့ရင္ေရာ။
အေဖ        ။ အဲဒါဆို အမ်ားၾကီး ရမွာေပါ့ သားရယ္။


သူတို႔မွာလည္း အသည္းနဲ႔
ေမး        ။ ကမာၻ႕ျငိမ္းခ်မ္းေရးေန႔ဟာ ဘယ္ေန႔လဲ
ေျဖ         ။ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔
ေမး        ။ လင္းစမ္းပါဦး
ေျဖ         ။ ဘာလဲ အၾကမ္းဖက္သမား (Terrorist)ေတြမွာ ရည္းစား မရွိဘူးထင္လို႔လား။


ဥာဏ္မ်ားတဲ့ေက်ာင္းသား
စာေမးပြဲက်င္းပခ်ိန္ေက်ာ္လြန္မွ ေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းသား ၃ ေယာက္က ပါေမာကၡခ်ဳပ္ထံ ဝင္ေတြ႔သည္။
ေက်ာင္းသား         ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စီးလာတဲ့ကား ဘီးေပါက္ေနလို႔ ကားကိုေက်ာင္းအထိ တြန္းလာရပါတယ္ ဆရာၾကီး။ စာေမးပြဲအခ်ိန္မမွီေတာ့လို႔ မနက္ျဖန္မွ ျပန္ေျဖခြင့္ျပဳပါ။
ပါေမာကၡမွသေဘာတူသျဖင့္ ေနာက္တေန႔တြင္ ေက်ာင္းသား ၃ ေယာက္အား တစ္ခန္းစီခြဲ၍ ေအာက္ပါေမးခြန္းကို ေျဖဆိုခိုင္းသည္။
ေပါက္ေသာဘီးမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။
(က)  ေရွ႕ဘီးညာ
(ခ)   ေရွ႕ဘီးဘယ္
(ဂ)   ေနာက္ဘီးညာ
(ဃ)  ေနာက္ဘီးဘယ္




ဥာဏ္ၾကီးရွင္
ဆရာ            ။ ကာဗြန္မိုေအာက္ဆိုဒ္နဲ႔ အိုင္ယင္း(သံ) ေမာ္လီက်ဴးႏွစ္ ဓါတ္ျပဳရင္ဘာရမလဲ။
ေက်ာင္းသား  ။ ေကာ္ဖီ
ဆရာ            ။ လင္းစမ္းပါဦး
ေက်ာင္းသား  ။ CO + 2Fe = COFFEE




ဝတၳဳရွည္
စိတၱဇေဆး႐ံုတြင္ျဖစ္သည္။ လူနာတစ္ေယာက္က အျခားလူနာတစ္ေယာက္ကို ေမးသည္။
"ဘယ္နဲ႔လဲ။ ငါေရးထားတဲ့ ဝတၳဳ ဖတ္လို႔ေကာင္းရဲ႕လား..."
"အင္း.. ေကာင္းေတာ့ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြ မ်ားလြန္းတယ္.."
ထိုအခ်ိန္တြင္ တာဝန္က် ဆရာဝန္၏ ေအာ္သံကို ၾကားရသည္။
"ေဟ့ ဘယ္သူ..ဒီစားပြဲေပၚက တယ္လီဖုန္းဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ယူသြားတုန္း..."




အားကစားသမား
ေဒါက္တာ      ။ ခင္ဗ်ား ေန႔စဥ္ အားကစားတစ္ခုခု ပံုမွန္လုပ္ဖို႔လိုျပီ။
လူနာ            ။ ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေန႔တုိင္း ေဘာလံုးကန္ပါတယ္။
ေဒါက္တာ      ။ ေကာင္းျပီ။ တရက္ကို ဘယ္ႏွနာရီ ကစားသတုန္း။
လူနာ            ။ ကြ်န္ေတာ့္ တယ္လီဖုန္း ဘက္ထရီ မကုန္မခ်င္း ကစားပါတယ္ ဆရာ။




စကားထာ
ဆရာမ         ။ စကားထာဝွက္ၾကရေအာင္။ ဖားေလးတစ္ေကာင္ရွိတယ္။ သေဘၤာတစ္စီးျမဳပ္ေတာ့မယ္။ အာလူးတစ္ပိႆာ ၅၀၀။ ဆရာမ အသက္ ဘယ္ေလာက္လဲ။
ပီတာေလး    ။ ၃၂ ႏွစ္ပါ။
ဆရာမ         ။ မွန္တယ္ ပီတာ။ မင္း.... ဘယ္လို စဥ္းစားလိုက္တာလဲ။
ပီတာေလး     ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အစ္မတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္။ သူ႔ကို လူေတြက အ႐ူးတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနျပီလို႔ ေျပာၾကတယ္ေလ။



Dear Blackberry,
Why your cellphone with white color are costlier than the black one. Stop being racist. 

 Sincerely,
 Customers


AM I Pretty?
Gf    : Am I pretty or ugly?
Bf    : you are both
Gf    : what do you mean both ?
Bf     : you are pretty ugly



ADULT joke
Officer    : Hi, Do you speak English?
Man        : Yaeahhh.... Officer    : Name please?
Man       : Mhd Abdulqader khan

Officer    : Sex ?
Man       : Yes. 4 to 6 times a week ..!
Officer    : N0, no . . . I mean, male or Female?
Man       : Both male & female & Camels etc..,

Officer    : Camels ??? Holy cow!!!
Man        : Cow? Yes , sometime.

Officer    : But isn't that hostile (စက္ဆုတ္႐ြံ႕ရွာဖြယ္ေကာင္းေသာ) ?
Man        : Horse style , doggy style, any style!
Officer    : 0h Dear !
Man        : No,No deer . . .deers Run too fast
.


(အင္တာနက္ႏွင့္ ေမာင္ေကာင္းထုိက္ ဟာသပေဒသာမွ ဟာသအတိုအထြာမ်ားအား ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ေရးပါသည္။)

ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္
  လြယ္အိတ္
(၀၁.ဇူလိုင္.၁၂)

6/30/12

ပခန္းမင္းၾကီး ဦးရန္ေဝးႏွင့္ ကင္းဝန္မင္းၾကီး ဦးေကာင္း

ညိဳျမ ေရးသားေသာ ကုန္းေဘာင္ရွာပံုေတာ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ေဖၚျပပါသည္။ ျမန္မာ့သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္စံနစ္တြင္ မင္းလိုလိုက္ မင္းၾကႎဳက္ေဆာင္တတ္ေသာ မွဴးမတ္တို႔ရွိသကဲ့သို႔ မသင့္ေလ်ာ္လွ်င္ ရွင္ဘုရင္အမိန္႔စာကိုပင္ ဆုတ္ျပစ္ေသာ အမတ္တို႔လည္း ေပၚထြန္းခဲ့ဖူးေၾကာင္း အမွတ္ရေစ၇န္ ရည္႐ြယ္ပါသည္။       ။


အိုးေဝမဂဇၨင္း အယ္ဒီတာ ညိဳျမ
 မင္းတုန္းမင္း လက္ထက္တြင္ ခ်င္းတြင္းနယ္ေျမမွ ဘုန္းၾကီးလူထြက္ ၂ ဦးတို႔ ေကာင္းစားၾက၏။ ေကာင္းစားသည္ဆိုရာ၌လည္း နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္ဘဲ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ထိပ္တန္းျဖစ္ေသာ မင္းၾကီးရာထူးမ်ား ရရွိၾက၏။ သူတို႔ ၂ ဦးမွာ ျဖစ္ရပ္ခ်င္း မ်ားစြာ တူညီၾကသျဖင့္ "ကံတူအက်ဳိးေပး"ဟူ၍ပင္ ဆိုရေလာက္ေပသည္။
    တစ္ဦးကား ပခန္းမင္းၾကီး ဦးရန္ေဝးျဖစ္လ်က္၊ အျခားပုဂၢိဳလ္မွာ ကင္းဝန္မင္းၾကီး ဦးေကာင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ ၂ ဦး၏ ျခားနားခ်က္မွာ ရွင္ဘုရင္က သူေကာင္းျပဳခံယူၾကျပီးေနာက္ ဦးရန္ေဝးက ရွင္ဘုရင္ကို အႏုိင္က်င့္ေလ့ရွိသျဖင့္ သူ႔ကို "ပခန္း ရွင္ဘုရင္ၾကီး"ဟုပင္ မင္းတုန္းမင္းက ေခၚဆိုေလ့ရွိသည္။
    ဦးရန္ေဝးမွာ ခ်င္းတြင္းအေနာက္ဘက္ ဗန္႔က်ီနယ္၊ ဗဒူ႐ြာသားျဖစ္လ်က္ ၁၁၇၄ ခုဖြား ျဖစ္သည္။ ဦးေကာင္းကား ထုိ႐ြာ၏အေနာက္ ၈ တိုင္ကြာ မုန္တိုင္ပင္႐ြာ၌ ၁၁၈၃ခု တြင္ ဖြားသည္။
    ဗဒူ႐ြာေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဦးဥတၱမသည္ ဦးရန္ေဝး၏ ဦးရီးျဖစ္၏။ ထိုေက်ာင္း၌ပင္ ဦးရန္ေဝးသည္ ဦးဝိသုဒၶဘြဲ႕ျဖင့္ ခန္းေနဦးပၪၨင္းၾကီးျဖစ္လာ၏။ မုန္တုိင္ပင္႐ြာမွ ေမာင္ေကာင္းလည္း သာမေဏ ဘဝ၌ ထုိေက်ာင္းသို႔ လာေရာက္ တပည့္ခံ၏။


ေနျပည္ေတာ္သို႔
  ပုဂံမင္း နန္းတက္ျပီးေနာက္ ဦးဝိသုဒၶသည္ ေနျပည္ေတာ္ရွိ ဗားကရတိုက္သို႔ ေရာက္ရွိကာ ေငြေရးေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ျဖစ္လာ၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ လႊတ္ေတာ္မင္းသားၾကီးျဖစ္ေနသူ မင္းတုန္းမင္းသားထံသို႔ ဦးဝိသုဒၶသည္ မွန္မွန္ႂကြေရာက္ တရားေဟာ သီလေပးျခင္း ျပဳရသည္။
    မၾကာမီပင္ မုန္တိုင္ပင္မွ ရွင္အာသဘ(ေမာင္ေကာင္း)သည္ ငယ္ဆရာ ဦးဝိသုဒၶထံ ေရာက္ရွိလာ၏။ အတြင္းတပည့္အျဖစ္ေနထိုင္ကာ စာေပက်မ္းဂန္ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ သင္ယူ၏။
    ၁၂၁၁ ခုတြင္ မင္းတုန္းမင္းသားက ပညာဗဟုသုတအရာ ေလ့လာရွာမွီးသူမ်ား အလိုရွိေၾကာင္း မိန္႔ၾကားသျဖင့္ ဦးဝိသုဒၶက ရွင္အာသဘကို မင္းသားထံ ပို႔ဆက္သရန္ လူဝတ္လဲေစရ၏။ မင္းတုန္းမင္းသား တစ္ေန႔သ၌ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္မည္ကို ၾကိဳတင္သိျမင္ေသာ ရွင္အာသဘက "အမွီေကာင္းၾကီးကို ရေလျပီ"ဟု ဝမ္းေျမာက္စြာပင္ ရဟန္းသိကၡာ ခ်၏။


လူထြက္ၾကျပီ
    မ်ားမၾကာမီ မင္းတုန္းမင္းသား၏ အထပ္ထပ္ ေလွ်ာက္တင္ တုိက္တြန္းသျဖင့္ ဦးဝိသုဒၶသည္လည္း လူဝတ္လဲရေလသည္။ ဦးရန္ေဝးမွာ မင္းတုန္းမင္းသား၏ အၾကီးေတာ္ရာထူးကို ရရွိလ်က္၊ ဦးေကာင္းမွာ အိမ္ေတာ္ဘ႑ာစာေရး ျဖစ္လာ၏။
    မင္းတုန္းမင္းသား ထီးနန္းရရွိျပီးေနာက္ ဦးရန္ေဝးကို ပခန္းမင္းသားၾကီးအျဖစ္ ဝန္ၾကီးခန္႔အပ္၏။ မိဖုရားၾကီး စၾကာေဒဝီႏွင့္တုိင္ပင္၍ ခမည္းေတာ္ သာယာဝတီမင္း၏ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ သန္လ်င္ျမိဳ႕စားႏွင့္ ထိမ္းျမားေပးေလသည္။ ေန႔စဥ္ ပခန္းမင္းၾကီး အိမ္ေတာ္သို႔ မင္းတရားၾကီးက ပြဲေတာ္အုပ္ ေပးပို႔သည္။ လခေတာ္ေငြ ၂၀၀၀ က်ပ္ ရရွိရာ မင္းၾကီးကေတာ္ ၁၀၀၀ က်ပ္၊ မိမိအတြက္ ၅၀၀ က်ပ္၊ ငယ္သားမ်ားအတြက္ ၅၀၀ က်ပ္ ဟူ၍ ေဝခြဲ သံုးစြဲေလသည္။


ဝန္ၾကီး၏ႏွမ
    တစ္ၾကိမ္က ဦိးရန္ေဝး၏ႏွမ ေဒၚနီသည္ မုဆိုးမဘဝ၌ ႏြမ္းပါးသျဖင့္ ေမာင္ၾကီးထံ လာေရာက္ခိုလႈံ၏။ မင္းၾကီးလည္း ႏွမျဖစ္သူကို ေထာက္ပံ့ရန္ နည္းလမ္းရွာရင္း ေ႐ႊပန္းထိန္ေတာ္သားမ်ားထံ ေရာက္ရွိသြား၏။  ေ႐ႊပုခက္တစ္ခုကို စီျခယ္ေနရာမွ ပိုလွ်ံေသာ ၄၅ က်ပ္သားရွိ ေ႐ႊတုန္းတစ္ခုကို ေတြ႔ရွိေလသည္။ "နန္းေတာ္ကေမးလွ်င္ ဤေ႐ႊတုန္းကို ငါ ယူသြားသည္ ေျပာလုိက္"ဟု မွာထားကာ ယူသြားေလသည္။ အိမ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ႏွမမယ္နီသို႔ ၎ေ႐ႊတံုးေပးလုိက္ေလသည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ ေယာအတြင္းဝန္ ဦးဘိုးလိႈင္ လာေရာက္ေမးျမန္းရာ "ေမာင္လိႈင္၊ ငါက မင္းတရားၾကီးပိုင္ ေ႐ႊတံုးကို ယူလာတာ မွန္ပါသည္။ ငါ့မွာ ဆင္းရဲေသာ ႏွမတစ္ေယာက္ကို ေထာက္ပံ့ရန္ တာဝန္ရွိေနတယ္။ ငါ ရရွိသည့္ ရိကၡာေတာ္က ေလာက္င႐ုံပဲ ရွိတယ္။ လာဘ္တံစိုးလက္ေဆာင္လည္း  ငါဘယ္ေတာ့မွ မယူခဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ခိုးျခင္း ခိုးလွ်င္ ငါ့အရွင္သခင္ရဲ႕ ပစၥည္းကို ခုိးျပီး ေနာင္သံသရာမွာလည္း အတံု႔အလွည့္ ခံရပါလွ်င္ ကိုယ့္အရွင္သခင္ အိမ္မွာပဲ ေခြးျဖစ္ျဖစ္ ခံရတာက ျမတ္တယ္လို႔ ငါေအာက္ေမ့ျပီး ယူခဲ့တာပဲ"ဟု ေျဖၾကားလိုက္ေလသည္။
    ထိုစကားကို မင္းတုန္းမင္းၾကီး ၾကားေတာ္မူလွ်င္ မ်ားစြာ သေဘာက်ေတာ္မူလ်က္ ထုိေ႐ႊတံုးကို နန္းေတာ္က ေငြတစ္ေထာင္ေပး၍ ေ႐ြးေတာ္မူေစ၏။ မင္းၾကီးႏွမ မယ္နီကိုလည္း အေနာက္ေဆာင္ မိဖုရားက ေခၚေတာ္မူကာ ျပဳစုေကြ်းေမြး လက္ေဆာင္ေတာ္မ်ားလည္း ေပးၾကေလသည္။


ဆင္ၾကန္မယ္
    မင္းတုန္းမင္းက ခမည္းေတာ္၏ မိဖုရားငယ္ တစ္ဦးႏွင့္ ဦးရန္ေဝးကို ေပးစားရာတြင္ ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ညီဟန္တူ၍ ရာဇဝင္၌ ဘာမွ်ကဲ့ရဲ႕သံ မၾကားရပါ။ သို႔ေသာ္ ၁၂၁၃ ခု၌ ဦးေကာင္းကို "ဆင္ၾကန္မယ္"ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးရာ၌ သတို႔သားမွာ အသက္ ၃၀၊ သတို႔သမီးမွာ ၅၉ႏွစ္ ဇရာပိုင္းေရာက္ေနသူ ျဖစ္ေလသည္။ တရားသူၾကီးဦးဘိုး* ကြယ္လြန္ရာ၌ ၎ကေတာ္ မုဆိုးမ ဆင္ၾကန္မယ္ကို လူျပန္ေတာ္ လူပ်ဳိၾကီး ဦးေကာင္းက ယူေစျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးေကာင္းကို မင္းတုန္းမင္းက အႏုိင္က်င့္ျခင္းမွာ ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ဟန္ရွိ၏။ ဦးေကာင္းက မလြန္ဆန္ဝံ့ပံုမွာ "ရွင္ဘုရင္ ေက်နပ္လွ်င္ ျပီးေရာ"ဟူေသာ သေဘာႏွင့္ ဆင္ၾကန္မယ္ကို မစံုမက္ေစကာမူ ေကာင္းစြာ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ျခင္းက ထင္ရွားေစေပသည္။
    ထုိအိမ္ေထာင္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဦးေကာင္းက ဘာမွ် မေျပာေစကာမူ ဂယက္မ်ားရွိခဲ့သည္။ ၁၂၂၄ ခုႏွစ္တြက္ ရတနာနဒီျမစ္ တူးေဖာ္ျပီး၍ မႏ ၱေလးျမိဳ႕အနီး ထုိျမစ္ကမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြက္ မွဴးေတာ္မတ္ေတာ္တုိ႔အား ဥယ်ာဥ္ျခံေျမမ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးေစ၏။ မင္းၾကီးဦးေကာင္းက သူ႔ျခံအတြက္ အုန္းပင္မ်ိဳးေကာင္းမ်ာူ ရလို၍ ေျမာက္ထားဝယ္ ဗိုလ္ေမာင္ပိန္ထံ မွ်တရန္ ေတာင္းခံ၏။ ဦးေကာင္းႏွင့္ဗိုလ္ပိန္မွာ မင္းတုန္းမင္းသား အိမ္ေတာ္ပါမ်ားျဖစ္၍ အလြန္ ရင္းႏွီး ခင္မင္ၾကသည္။ ဗိုလ္ပိန္ထံမွ အုန္းပင္ေပါက္မ်ား ေပၚမလာသျဖင့္ ဦးေကာင္းက ေလွေတာ္သံအလိုက္ စာခ်ိဳးလိုက္သည္မွာ-
         ေသြယြန္းလို႔
         ေ႐ႊခြန္းေလ မမွန္မကန္
         ေပြလြန္းလွျပန္ ၊
         စိုက္ပ်ိဳးရန္ သစ္ပင္ေပးမယ္လို႔
         ေရွးေလး ဆုိရွာတဲ့
         သူ႔ႏႈတ္သံ-ေသြေဖာက္ျပန္ ၊
         ဗိုလ္မ်ားမွန္ ပိန္တာတူးရယ္
         ေဖ်ာက္ဘူးေနာ္ ငယ္ကဥာဏ္
         ဆယ္ဆဖန္ ။    ။
    ဗိုလ္ပိန္မွာ နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ တကယ္ ပိန္ေသး ၾကံဳလွီသူ ျဖစ္သည္။ ကတိပ်က္ျပယ္ေသာ ငယ္က်င့္ကို ယခုတိုင္ ပယ္ဖ်က္ျခင္းမရွိဘဲ ဆယ္ဆကဲေနဟန္ ကလိလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္က စေလဦးပုညမွာ နန္းေတာ္တြင္ လက္ဖက္ရည္ေတာ္မွဴးအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္္လ်က္ရွိရာ ဗိုလ္ပိန္က လူငွား၍ အ႐ိုက္ခိုင္းသည့္ သေဘာျဖင့္ မင္းၾကီးဦးေကာင္းထံသို႔ ျပန္စာ ေရးေပးေစခဲ့သည္။
        ခ်ဲ႕ေဟာင္းမို႔
        ႏြဲ႕ေနာင္းေလး ၾကင္ရန္ဆင္ၾကန္
        ဆယ္မီးေလာက္ လွန္
        သိမ္းေမြခံ-လံုအမတ္က
        မိုးနတ္စြဲ စိတ္ထင္
        အူလိုက္ခ်င္။
        အျပစ္တင္စာ မစုပါႏွင့္
        လာလုျပီ ေမွ်ာ္လို႔ေန
        ေဒၚအို႔ေဖ။
    "ကြယ္လြန္သူ ဦးဘိုးက သံုးစြဲျပီးေသာ အေဟာင္းအျမင္းျဖစ္သူ ဆယ္မီးေလာက္ လွန္ျပီးေသာ ပစၥည္းကို အလံုဝန္မင္းက သိမ္းက်ံဳး အေမြခံလိုက္ျပီးေနာက္ ထုိဆင္ၾကန္မယ္ကို ေဒဝစ ၦရာ နတ္သမီးေလးတမွ် ယုယေခ်ာ့ျမဴေနျခင္းမွာ အ ၍၊ အူ ၍ ျဖစ္၏။ သူတစ္ပါးကို ျပစ္တင္စာ ေရးမေနပါႏွင့္။ အုန္းပင္ေပါက္မ်ား မၾကာမီ လာမည္ကို အဘြားအိုၾကီး၏ လင္ေတာ္ေမာင္က ေမွ်ာ္လို႔သာေနပါေတာ့"ဟု ျပန္အုပ္၏။
    ေနာက္တစ္ရက္တြင္ ဗိုလ္ပိန္ထံမွ အုန္းပင္ေပါက္ ၁၀၀၊ ကြမ္းသီးပင္ေပါက္ ၁၀၀ စသျဖင့္ ဦးေကာင္းအိမ္သို႔အေရာက္ ပို႔ေစရာ ဆင္ၾကန္မယ္က မွတ္ခ်က္ခ်သည္မွာ "တကတဲေတာ္၊ ဗိုလ္မင္းက သစ္ပင္ေပးတာႏွင့္ အဆမတန္ဘူး။ ေတြ႔ကရာေတြ ေလွ်ာက္ျပီးေရးေပးလိုက္လို႔ မေန႔က နန္းေတာ္ဗိုလ္႐ႈခံမွာ သူ႔စာဖတ္ျပီး တဟားဟား ရယ္ေမာေနၾကသတဲ့။ ရွက္စရာၾကီး။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းသာ ေရးဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မကို ထည့္ေရးဖို႔ မေကာင္းပါဘူး။ ဗိုလ္မင္း ေပးပို႔လိုက္တဲ့ သစ္ပင္ကေလးေတြ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါ"ဟူ၏။


ဝန္ကေတာ္ နံပါတ္ ၂
     ဗိုလ္ပိန္ထံမွ သေရာ္စာသည္ ဦးေကာင္း၏ဘဝကို ေျပာင္းလဲေစ၏။ ထုိသို႔ျဖစ္၍ မၾကာမီ ဦးေကာင္းသည္ အလံုသို႔ျပန္ကာ ထိုျမိဳ႕သူၾကီး၏ ႏွမ အသက္ ၂၈ ႏွစ္အ႐ြယ္ မေ႐ႊမယ္ကို ဝန္ကေတာ္ နံပါတ္ ၂ အျဖစ္ ေကာက္ယူ သိမ္းပိုက္ေလသည္။
    ထိုအခ်ိန္၌ ဦးေကာင္း၏အသက္မွာ ၄၂ ႏွစ္၊ ဆင္ၾကန္မယ္မွာ ၇၀ ႏွစ္၊ ေနာက္ဇနီး မေ႐ႊမယ္မွာ ဦးေကာင္းထက္ ၁၄ ႏွစ္ငယ္သည္။ မယားၾကီး ဆင္ၾကန္မယ္ကို မယားငယ္က ပ်ပ္ဝပ္စြာျဖင့္ ေျခဆုပ္လက္နယ္ ဝတ္ျပဳရ၏။ အမွန္မွာ ထုိအခ်ိန္၌ မင္းၾကီးဦးေကာင္း ကိုယ္တုိင္ ေဆးေပးမီးယူ ျပဳစုသူ လိုအပ္ေနျပီ ျဖစ္၏။ မင္းတုန္းမင္း ေပးစားခဲ့သူ မိခင္အ႐ြယ္အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္မွ် မလြဲမေသြ ေပါင္းသင္း ေနထုိင္ခဲ့ျခင္းမွာ သစၥာမ႑ိဳင္ ျမဲခိုင္ေၾကာင္း ထင္ရွားေပသည္။ မင္းတုန္းမင္းက အျပစ္ဆိုဖြယ္ မရွိပါေခ်။


ဆန္ပုစာၦ
    တစ္ခ်ိန္က မင္းတုန္းမင္းက ပုစာၦတစ္ခု ထုတ္ျပန္သည္မွာ "ဆန္တစ္ေစ့ကို အျပန္ ၃၀ မည္သူ စားႏုိင္မည္လဲ၊ စားႏုိင္သူအား ျမင္းတစ္ေကာင္ႏွင့္ ပုဆိုး ဆုေတာ္ခ်မည္"ဟူ၍ ျဖစ္၏။ ဦးေကာင္းသည္ မင္းလိုလိုက္ မင္းၾကိဳက္ျဖစ္ေစရန္ စဥ္းစားေဝဖန္ျခင္းမျပဳဘဲ ႐ုတ္ျခည္းပင္ "စားႏိုင္ပါေၾကာင္း"ဟု ေလွ်ာက္တင္၏။
    ဆန္တစ္ေစ့၏ အျပန္ ၃၀ မွာ အေစ့ေပါင္း ၁၇၃, ၇၄၁, ၈၂၃ ျဖစ္ေၾကာင္း တြက္ခ်က္ၾကည့္မွ သိရ၍ ဦးေကာင္းအေလွ်ာက္မွားမွန္း သိရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒဏ္ခတ္သည့္အေနျဖင့္ ေရထမ္းကာ ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္း သစ္ပင္မ်ား ေရေလာင္းရ၏။ ထိုဒဏ္မွ လြတ္လိုလွ်င္ မိမိ၏အမွားကို ႐ုတ္ျခည္း စာစပ္ တင္ဆက္ရမည္ ဆို၍ ဦးေကာင္းစာဆိုပံုကား-
        ပုဆိုးႏွင့္ ျမင္းပါ
        ဆုေတာ္ခံမယ္လို႔
        ျပန္သံုးဆယ္ဆန္ကို စားတယ္
        မွားခ်က္က နာ။
        ေနာက္တစ္ခါ
        ေၾကာက္ပါေပ့ါ သက္ဆံုး
        သည္တစ္ပြဲမွာျဖင့္ အလြဲကံေခ်ာ္လို႔
        ဥယ်ာဥ္ေတာ္မွာ ေရေလာင္းမယ္
        ငယ္ရင္းဟန္ႂကြယ္တဲ့
        ဆင္ၾကန္မယ္ ျဖဴျပာႏြဲ႔ရယ္
        မင္း ကူလွည့္အံုး။        ။
    မင္းတုန္းမင္းက ဦးေကာင္းကို အႏိုင္က်င့္ပံုႏွင့္ ဦးရန္ေဝးက မင္းတုန္းမင္းကို ခြလုပ္ပံုမ်ားကို ေဖာ္ျပရာ၌ ဝန္ၾကီး ၂ ပါး တစ္လွည့္စီ ပြဲထြက္ေစမွ ပိုေကာင္းေပလိမ့္မည္။
    ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ ဦးေမာင္ေမာင္တင္၏ ကင္းဝန္မင္းၾကီး သမိုင္း၊ ျမေကတု၏ နန္းဓေလ့ႏွင့္ ေ႐ႊေသြး၏ နန္းတြင္းေရး စာအုပ္မ်ားမွ ကိုးကားထားပါသည္။


ဘုရင္၏ အမိန္႔ကို ဆုတ္ပစ္
    ကရင္နီေစာ္ဘြားက မိမိ၏ပိုင္နက္ကို မင္းတုန္းမင္းက သိမ္းပိုက္ေတာ္မူရန္ ေလွ်ာက္တင္ခ်က္ကို ဘုရင္က သေဘာတူ၍ သိမ္းယူရန္ အမိန္႔ေတာ္ကို လႊတ္ေတာ္သို႔ တင္ပို႔၏။ ပခန္းမင္းၾကီးက "မင္းတုိ႔ဘုရင္ ေတာင္နားမလည္ ေျမာက္နားမလည္ႏွင့္ ဤအမိန္႔မ်ဳိးထုတ္ရသလား"ဟုဆိုကာ အမိန္႔ေတာ္ကို ဆြဲဆုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ရွင္ဘုရင္က စိတ္ဆိုးသျဖင့္ နန္းေတာ္သို႔ ခ်က္ခ်င္းဝင္ေစဆုိရာ "မင္းတုိ႔ဘုရင္က အားတုိင္းေခၚလို႔ ငါ မလာႏိုင္ဘူး"ဟု ေျပာလႊတ္ကာ ၅ ရက္ၾကာမွ နန္းေတာ္သို႔ ဝင္သည္။
ဘုရင္    ။           ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ငါ့အမိန္႔ ဖ်က္သနည္း။
ပခန္း   ။       ။ ဤအရာသည္ ဘုရင့္အလုပ္ မဟုတ္။ လႊတ္ေတာ္ဝန္ၾကီးမ်ားသို႔ ဘုရင္က ေမးသင့္သည္။ ကရင္နီနယ္ကိုသိမ္းလွ်င္ ယိုးဒယားနယ္စပ္ ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။ ကုလားျဖဴမ်ားကလည္း ထႂကြမည္။ လႊတ္ေတာ္ မတုိင္ပင္ဘဲ အရမ္းအမိန္႔ထုတ္ေနလွ်င္ လႊတ္ေတာ္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ထားေသးသနည္း။ ဖ်က္သိမ္းသင့္ေတာ့သည္သာ။
    ထုိသို႔ ေလွ်ာက္တင္ျပီးေနာက္ ညီလာခံမွ ဦးရန္ေဝး ဆင္းသြားသည္။ အမွန္မွာ ညီလာခံကို ဘုရင္က သိမ္းမွ သာလွ်က္ မွဴးၾကီးမတ္ၾကီးမ်ား ထြက္ခြာခြင့္ ရွိသည္။
    ကရင္နီနယ္သည္ ယိုးဒယားႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ကုလားျဖဴမ်ား သိမ္းပိုက္ထားေသာ ေအာက္ျမန္မာျပည္ႏွင့္ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ဆက္စပ္ေန၏။ ထုိေနရာ၌ ၾကားနယ္ေျမ (Buffer State)အျဖစ္ အင္အားၾကီးေသာ တုိင္းျပည္မ်ား တိုက္႐ုိက္ထိပါးမႈမ်ားကို နည္းပါးေစေလသည္။ ထုိသို႔ေသာ ၾကားေနနယ္ေျမမ်ား လိုအပ္ပံုကို ပခန္းမင္းၾကီးက နားလည္ျပီးျဖစ္၍ ကရင္နီေစာ္ဘြားက နယ္ေျမ ဆက္သျခင္းကို ပယ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။


သေျပငါး႐ြာ
    ၁၂၁၈ ခုတြင္ ဦးေကာင္းသည္ ဘုရင္အမိန္႔ေတာ္အတုိင္း "တိႏဳၱက" ဇာတ္ကို ပ်ဳိ႕သေဘာ ေရးသားတင္ဆက္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုလာဘ္အျဖစ္ ပခန္းၾကီးခ႐ုိင္ရွိ "သေျပငါး႐ြာစား"ခန္႔အပ္၏။ ဦးေကာင္းက ထုိဆုကို လက္မခံလိုဘဲ မိမိ၏ မူလစားရာ ႐ြာသစ္ၾကီး (စစ္ကိုင္းနယ္)ကိုသာ ဆက္လက္စားလိုေၾကာင္း တင္ေလွ်ာက္၏။ ထုိအခါ မင္းတုန္းမင္းက "သေျပငါး႐ြာသည္ ပညာရွိတို႔ကိုမွ ေပးေသာ႐ြာျဖစ္သည္။ စားလုိရာ ေလွ်ာက္တင္ခြင့္ ရွိသေလာ"ဟု ေငါက္ငမ္း မိန္႔ဆုိသည္။ ဦးေကာင္းသည္ ေၾကာက္အားၾကီးစြာျဖင့္ "ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး အတင္ အေလွ်ာက္ မွားပါေၾကာင္း " ဝန္ခံ သံေတာ္ဦး တင္ရေလသည္။


မသင့္သူကို ဖမ္းပို႔
    ၁၂၂၈ ခု၊ ျမင္းခံုတိုင္ အေရးတြင္ ပါဝင္သူမ်ားကို သူပုန္အျဖစ္ျဖင့္ ဖမ္းဆီး၊ လႊတ္ေတာ္သို႔ ပို႔အပ္ရမည္ဟု မင္းတုန္းမင္း အမိန္႔ေတာ္ရွိရာ အေဝးျမိဳ႕ဝန္၊ ျမိဳ႕သူၾကီးမ်ားက သူတို႔ မလိုသူမ်ားအား သူပုန္အျဖစ္ ေရာေႏွာထည့္သြင္း ပို႔ၾကေသာေၾကာင့္ ေထာင္ႏွင့္မဆံ့ ျဖစ္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပခန္းမင္းၾကီးက "ေနာက္ထပ္ သူပုန္ ဟူ၍ မဖမ္းေစႏွင့္"ဟု အမိန္႔ ထုတ္ဆင့္ေလသည္။ ဘုရင္က အေမးေတာ္ရွိရာ ပခန္းမင္းၾကီးက "ဤကိစၥတြင္ ရွင္ဘုရင္တာဝန္မကင္း ျဖစ္သည္။ သူပုန္မ်ားသည္ သားေတာ္ ျမင္ကြန္းစား၏ လူမ်ားျဖစ္ရာ သားမေကာင္း၍ နီးရာဓားကို ေၾကာက္ရျပီး လိုက္ပါရသည္။ သားသမီး မေကာင္း မိဘေခါင္းျဖစ္သည္။ အေဝးျမိဳ႕ဝန္တို႔သည္ ဤအခ်က္ေကာင္းကိုယူျပီး ရာထူးစည္းစိမ္တုိးတက္ေရး ေမွ်ာ္ကိုးကာ မိမိႏွင့္ မသင့္မတင့္ သူမ်ားကို သူပုန္အျဖစ္ ဆြဲထည့္ေနသည္ကို ရွင္ဘုရင္ နန္းေတာ္ထဲေနျပီး ဘာသိလဲ"ဟုေျပာျပီး နန္းေတာ္မွ ဆင္းသြားသည္။


ေ႐ႊထီးေဆာင္းခြင့္
    ၁၂၂၃ခုတြင္ ဦးေကာင္းကို အလံုျမိဳ႕ဝန္ ခန္႔ေလသည္။ "ငါ့သခင္သည္ ငါ့ကို သဒၶါယံုၾကည္ေတာ္မူ၍ အလံုျမိဳ႕ၾကီးကို ဝန္ခန္႔ေလျပီ။ ေ႐ႊထီးေဆာင္းခြင့္ သနားေတာ္ျမတ္ ခံရလွ်င္ေကာင္းမည္"ဟု ယူဆကာ နံ႔သာျဖဴနန္းေတာ္၌ ဘုရင္စံေတာ္မူခိုက္ သံေတာ္ဦးတင္၏။ မင္းတုန္းမင္းက "ဓား၊ ထီး စေသာ အေဆာင္အ႐ြက္ ျမိဳ႕႐ြာကံေကြ်းမ်ားကို မင္းဧကရာဇ္က အရည္အခ်င္းအေလ်ာက္ ၾကည့္႐ႈေပးျမဲျဖစ္သည္။ ယခုကဲ့သို႔ မွဴးမတ္က အလိုရွိသည့္ အရာကို တင္ေလွ်ာက္ ေတာင္းဆိုရသည္မဟုတ္"ဟု ျပတ္ျပတ္ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္သည္။ ဤအၾကိမ္၌လည္း ဦးေကာင္းက အတင္အေလွ်ာက္ မွားေၾကာင္း ရွိခိုး ဝန္ခံေလသည္။


မိန္းမ အပိုမယူရ
    တစ္ခါေသာ္ ဝန္စု မွဴးစုတို႔သည္ သားမယား တစ္ေယာက္မက အေျမႇာင္အပို ထားၾကသည့္အတြက္ ရရွိေသာ ရိကၡာေတာ္ေငြႏွင့္ မေလာက္မင ရွိၾကသည္ကို မင္းတုန္းမင္းၾကားသိေတာ္မူ၍ သားမယား တစ္ေယာက္ထက္ အပိုမယူ ၾကရန္ ဥပေဒလုပ္လိုေသာ ဆႏၵျဖစ္၏။ ပခန္းမင္းၾကီးႏွင့္တိုင္ပင္ေတာ္မူရာ ဝမ္းေျမာက္စြာ ေထာက္ခံေလသည္။ သို႔ေသာ္ ဤဥပေဒကို ဝန္ၾကီး မွဴးၾကီးမ်ားအတြက္သာ မထားဘဲ ရွင္ဘုရင္ကိုပါ ဤဥပေဒေဘာင္အတြင္း ေနေတာ္မူေစလွ်င္ မ်ားစြာသင့္ေလ်ာ္မည္ထင္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္သျဖင့္ မင္းတရားၾကီး ဆိတ္ဆိတ္ေန၏။


ေဆြမ်ိဳးအတြက္ ကင္းလြတ္ခြင့္
    ၁၂၃၈ ခုတြင္ ဦးေကာင္း၏ဇာတိ မုန္တုိင္ပင္႐ြာ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ား သူ႔ထံ အလည္လာၾက၏။ ထုိအခ်ိန္၌ ဦးေကာင္းမွာ ေသနတ္ဝန္ျဖစ္လ်က္ သူ႔ေဆြမ်ဳိးအခ်ဳိ႕မွာ ျမိဳ႕နယ္ဆုိင္ရာ ေသနတ္စု အမႈထမ္းအျဖစ္ စာရင္းေဝပံုက် ပါဝင္ရသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထုိသူတို႔က "ေသနတ္အမႈထမ္းအျဖစ္မွ လြတ္ကင္းခ်မ္းသာစြာ ေနရေအာင္ ၾကည့္႐ႈေစာင္မပါ"ဟု ပန္ၾကားၾက၏။ ထုိကိစၥကို မင္းတရားၾကီးအား ေလွ်ာက္တင္ေသာအခါတြင္ "ငါ၏ မဂၤလာအိမ္ေတာ္ပါ ႐ုိးရင္းျဖစ္၍ သင့္အား အဂၢမဟာ ေသနာပတိ ဝန္ရွင္ေတာ္ေနရာ၌ ခန္႔ထား သူေကာင္းျပဳေတာ္မူခဲ့သည္။ ငါ့ အမႈေတာ္ကို ဆတက္ထမ္းပိုး ထမ္း႐ြက္ၾကေအာင္ အားထုတ္ တုိက္တြန္းသင့္ပါလ်က္ အမႈထမ္းေနသူမ်ားကိုပင္ အမႈမထမ္းရေအာင္ အမိန္႔ေတာ္ခံသည္မွာ မွားသေလာ၊ မွန္သေလာ"ဟု ေမးေတာ္မူ၏။
    ဤတြင္လည္း ဦးေကာင္းသည္ သူ၏ ထိပ္ထက္ မုိးၾကိဳးႏွက္သကဲ့သို႔ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္း ျပင္းစြာ ျဖစ္လ်က္ မိမိသည္ အမွားၾကီး မွားပါေၾကာင္း ရွိခိုး ေတာင္းပန္ရျပန္၏။


တခမ္းတနား ဝန္ကေတာ္
    တစ္ေန႔ေသာ္ ပခန္းမင္းၾကီးသည္ ေလာကမာရဇိန္ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားပြဲသို႔ သြားရာတြင္ လမ္းခရီး၌ အတြင္းဝန္ကေတာ္တစ္ေယာက္သည္ လွည္းယဥ္ ေျခာက္စေထာင္ကို စီးနင္းလိုက္ပါလ်က္ ေ႐ႊထီးေဆာင္းကာ အေဆာင္ကိုင္မ်ား ဝန္းရံ၍ တခမ္းတနား သြားလာေနသည္ကို ျမင္ရေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးရန္ေဝးက မိမိ၏လွည္းသမားအား ထုိဝန္ကေတာ္ကို ၾကိမ္လံုးျဖင့္ ဆင္း၍႐ိုက္ခိုင္းလိုက္ရာ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္ကုန္၏။ ဝန္ကေတာ္လည္း အရွက္ရျပီး ေနအိမ္သို႔ ျပန္သြား၏။ ရွင္ဘုရင္ထံသို႔ ထုိသတင္းေပါက္ၾကားျပီး ထိုည ညီလာခံတြင္ ပခန္းမင္းၾကီးအား "အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို႔ဆံုးမရေၾကာင္း"ေမးေတာ္မူရာ မင္းၾကီးက "ဤဝန္ကေတာ္အား ဆင္းရဲသားမ်ားက ျမင္လွ်င္ သူ႔လင္သည္ တံစိုးလက္ေဆာက္ ရ၍ ဤသို႔ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္စြာ သြားလာႏုိင္သည္ဟု ထင္ျမင္ၾကလိမ့္မည္။ သူ႔လင္ကို ခ်ီးေျမႇာက္ေသာ ရိကၡာထက္ အဆမတန္ေအာင္ စိတ္ၾကီး ဝင္ကာ သြားလာေနသျဖင့္ ႐ုိက္ရပါေၾကာင္း" တင္ေလွ်ာက္ေလသည္။


မိုးကုတ္စာခ်ဳပ္
    ၁၂၃၆ ခုႏွစ္တြင္ ဦးေကာင္းသည္ ျမန္မာသံအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ကာ ဥေရာပတုိက္လွည့္လည္ရာမွ ျပန္ေရာက္လာ၏။ ညီလာခံ၌ ရွင္ဘုရင္အား ေလွ်ာက္တင္ရာဝယ္ ျဗိတိသွ်ကြ်န္း၌ စက္မႈလုပ္ငန္း တုိးတက္ပံု၊ စစ္သည္ေတာ္မ်ား လက္နက္ေခတ္မီပံု၊ ဘုရင္မၾကီးက မိုးကုတ္ေက်ာက္တြင္း အေရာင္းအဝယ္ ျပဳလုပ္လို၍ အာမခံစာခ်ဳပ္ ျပဳခဲ့ပံုမ်ား ပါရွိေလသည္။ မုိးကုတ္အေၾကာင္းကို ၾကားရခ်ိန္၌ ရွင္ဘုရင္၏ မ်က္ႏွာေတာ္ ႐ုတ္ျခည္း ညႇဳိးသြားသည္။
"မိုက္လွခ်ည္လား ငေကာင္းရဲ႕၊ ေမာင္မင္းတို႔ မုိးကုတ္ေက်ာက္တြင္း ေရာင္းဝယ္ႏုိင္ခြင့္ အာဏာ ငါက အပ္ႏွင္းေတာ္မူလိုက္သလား"
    ဘုရင္၏ မိန္႔ျမြက္သံကို ဦးေကာင္းမွာ တစ္စံုတစ္ရာ ျပန္လည္ သံေတာ္ဦးတင္ရန္ မဝံ့ေတာ့ဘဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ျငိမ္က်သြားေလေတာ့သည္။
    ညီလာခံ ႐ုပ္သိမ္း၍ မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး အတြင္းေတာ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ မိဖုရားၾကီးငယ္တို႔ ေခၚယူ စုေဝးေတာ္မူကာ "မမတို႔ သည္တစ္ခါျဖင့္ ေစ်းေတာင္းေခါင္း႐ြက္၊ ရက္ကန္းရက္၊ ပဲျပဳတ္ေရာင္း အသက္ေမြးဖို႔ပဲ စိတ္ကူးၾကေတာ့။ မင္းၾကီးငေကာင္းက မိုးကုတ္ေက်ာက္တြင္းကို မဆင္မျခင္ သူ႔သေဘာအတိုင္း အဂၤလိပ္ဘုရင္မထံ ေရာင္းခဲ့ျပီ၊ စာခ်ဳပ္ခဲ့ျပီ။ ျပည္ပိုင္မင္း အခ်င္းခ်င္း ေလာဘ ေဒါသ ေနာက္ကို လုိက္မိၾကရင္ စစ္ျဖစ္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္"ဟု မိန္႔ၾကား၏။
    မိဖုရားအမ်ား မတုန္မလႈပ္ ၾကားေနကာ ငိုင္ေနၾက၏။ စၾကာေဒဝီ မိဖုရားေခါင္ၾကီးသာလွ်င္ ဣေႁႏၵမပ်က္ ျပန္လည္တင္ေလွ်ာက္ေဖာ္ ရ၏။
    "ပူေတာ္ မမူပါႏွင့္ ေမာင္ေတာ္ဘုရား၊ ေရာင္းတဲ့လူက သူ႔ဥာဏ္ႏွင့္ ေရာင္းခဲ့ရင္ အေရာင္းအဝယ္ ပ်က္ေအာင္ နည္းပရိယာယ္ႏွင့္ ဖ်က္တာေပါ့ ေမာင္ေတာ္"
    "အႏို႔.... ဘယ္လိုစီမံရင္ ေကာင္းမည္လဲ"
    "သားေတာ္ ငဘုိးလိႈက္ ရွိသားကဘဲ၊ သူ႔ကို ေခၚယူ တိုင္ပင္ပါ ဘုရား" 
    ဤတြင္မွ ဦးေခါင္းမီးေလာက္ေနေသာ ရွင္ဘုရင္ၾကီးမွာ ရာထူးက်၍ အမရပူရတြင္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ေနေသာ ေယာအတြင္းဝန္ ဦးဘိုးလႈိင္ကို သတိရကာ အျမန္ေခၚေစ၏။ ဦးဘိုးလိႈက္က "ဤကိစၥအတြက္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေတာ္ မမူပါႏွင့္ ဘုရား။ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး တာယန္ယူ ေျဖရွင္းပါမည္။ ငေမာက္ေက်ာက္အပါအဝင္ နန္းစဥ္ ရတနာေက်ာက္ ၃ လံုးကိုသာ အဝယ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ အေရးဆိုရာ၌ အသံုးျပဳ ပါရေစ ဘုရား"ဟု တင္ေလွ်ာက္၏။ မင္းတုန္းမင္းက ဦးဘိုးလိႈင္ကို အာဏာကုန္ လႊဲအပ္ေလသည္။
    အခ်ဳပ္ကို ဆိုေသာ္ အဂၤလိပ္ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား ေရာက္ရွိလာခ်ိန္၌ ဦးဘိုးလႈိင္က "စာခ်ဳပ္အတိုင္း ကတိမပ်က္ မုိးကုတ္ေက်ာက္တြင္းကို ေရာင္းခ်မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တန္ဖိုးကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ရန္ ထိုတြင္းထြက္မ်ားကို ဦးစြာ ေစ်းျဖတ္ရန္လိုအပ္ေၾကာင္း"ေျပာၾကားရာ တ႐ုတ္ရာျပတ္ကို သက္ေသအျဖစ္ ထားရွိလ်က္ အငယ္ဆံုး နန္းစဥ္ေက်ာက္ကို စတင္ျပသည္။ ဂြမ္းတစ္ပိႆာ အလယ္ရွိေက်ာက္သည္ ဂြမ္းပံုကို ေဖာက္ထြင္းကာ အေရာင္ တဝင္းဝင္းႏွင့္ မ်က္ေတာက္ခတ္ေနသေယာင္ ရွိ၏။
 လိႈင္     ။         ။ ဒီပတၱျမား ဘယ္ေလာက္တန္သလဲ။
 ရာျပတ္ ။         ။ တစ္တိုင္းျပည္တန္ ေက်ာက္ျဖစ္ပါသည္။
    ေက်ာက္မ်ားကို ဆက္လက္ျပသရာတြင္ ဒုတိယပတၱျမားမွာ ၃ ျပည္ေထာင္ တန္ဖိုးရွိေၾကာင္း၊ တတိယ ငေမာက္ေက်ာက္မွာ ၇ ျပည္ေထာင္ တန္ေၾကာင္း ရာျပတ္က သတ္မွတ္ေလသည္။ ငေမာက္ေက်ာက္ကို ဂြမ္း ၇ ပိႆာဖံုးထားေသာ္လည္း နန္းေတာ္တစ္ေဆာင္လံုး ထိန္ထိန္လင္းေနသည္။ အဂၤလိပ္မ်ားက တန္ဖိုးမ်ားလွ၍ ဘုရင္မၾကီးႏွင့္ တိုင္ပင္ပါရေစ ဆို၏။
   ဦးဘိုးလိႈင္က စာခ်ဳပ္ကို အဂၤလိပ္မ်ားလက္မွ ေတာင္းယူ ၾကည့္႐ႈျပီးေနာက္ "ဒီ စာခ်ဳပ္သက္တမ္းဟာ ယေန႔ကုန္ဆံုးသြားျပီ။ အဝယ္ေတာ္ မျပီးျပတ္မႈေၾကာင့္လည္း အဂၤလိပ္ ဘုရင္မၾကီး ဂုဏ္သိကၡာ က်ေစပါတယ္"ဟု ဆိုျပီး အမ်ားေရွ႕၌ပင္ ထိုစာခ်ဳပ္ကို ဆုတ္ပစ္လိုက္သည္။
    သို႔လွ်င္ ဦးေကာင္း၏ အမွားေတာ္ပံုကို ဦးဘိုးလႈိင္က အဖတ္ဆယ္ခဲ့ေပသည္။




*   စုဖုရားလတ္ရွင္းတမ္းတြင္ ကြယ္လြန္သူ စစ္သူၾကီး ဦးဘုိး ဟုဆိုသည္။









6/19/12

ကြ်န္ေတာ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား (၃)

      "ျမကြ်န္းညိဳညိဳ ကြမ္းခိုရာ တကၠသိုလ္မွာဆို။ ...." ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားမိတိ္ုင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီးဘဝကို စိတ္ကူးယဥ္႐ူးခဲ့တာကို ျပန္သတိရမိတယ္။ ၈ တန္း၊ ၉ တန္းေလာက္က ဆရာမင္းလူ ဝတၳဳေလးေတြထဲမွာ တကၠသို္လ္ေနာက္ခံ ပိတ္ကားေပၚမွာ အေပ်ာ္၊ အလြမ္းေလးေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္သူ၊ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြအေၾကာင္းကို ပီပီျပင္ျပင္ ေရးထားတာမ်ား ဖတ္လိုက္ရရင္ အဲဒီ့တေန႔ေတာ့ ထမင္းကို ဘာဟင္းနဲ႔စားလိုက္မွန္း မသိေအာင္ကို စိတ္ကူးထဲေမ်ာေနေတာ့တာ။ ငါသာ တကၠသို္လ္ေက်ာင္းသားၾကီးျဖစ္ခဲ့ရင္နဲ႔ စတဲ့စိတ္ကူးေတြေပါ့။ ဒီၾကားထဲ ေဒြးျပန္႐ုိက္တဲ့ " ေက်ပါတယ္ မေအးစိန္" တို႔၊ ဒါ႐ုိက္တာေမာင္မ်ိဳးမင္း႐ုိက္တဲ့ "ႏွင္းဆီဝုိင္"တို႔၊ စတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြက ငယ္ငယ္က တကၠသိုလ္အိပ္မက္ကို မီးေလာင္ရာေလပင့္ ေပးျပန္တယ္ေလ။ အဲတုန္းက႐ုိက္တဲ့ကားေတြကလည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီးထဲမွာ တကယ္ဝင္႐ုိက္ႏုိင္ၾကတာ မဟုတ္လား။ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြကလည္း အိုက္တင္ေကာင္း၊ ဇတ္ပို႔ဇတ္ရံေတြကလည္း တကယ့္ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ေတြ ဆိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္းကို ကိုယ္တုိင္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသလိုကို တကၠသိုလ္ အရသာခံစားရတာ။ ခုေနာက္ပိုင္းကားေတြမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားကားဆို မၾကည့္လိုက္နဲ႔ MICT Park ထဲေက်ာင္းတက္ျပေတာ့တာပဲ။ တကၠသို္လ္ေက်ာင္းသားဆိုတဲ့ မင္းသားကိုလည္းၾကည့္လိုက္ဦး၊ ငယ္ထိပ္မွာ ဆံပင္မရွိေတာ့တဲ့ မင္းသားအိုၾကီးေတြျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ မဟုတ္ရင္ မိတ္ကပ္အေဖြးသားေလးနဲ႔ ေဂ်ာ္ဒကီးေတြလို ႐ႈတ္ရွက္ခတ္ေနေအာင္ဝတ္ထားျပီး ခံစားခ်က္မရွိတဲ့ မ်က္ႏွာေသၾကီးေတြနဲ႔ မင္းသားေပါက္စေတြျဖစ္၊ ဇတ္ပို႔ေတြၾကည့္ေတာ့လည္း လိုတာထက္ပို လန္ျပန္ေနေအာင္ဝတ္ျပီး က်ီးကန္းအာသလို၊ ဝိုင္းအာေနတဲ့ ငတိ၊ ငတိမေတြ။ အျပင္ေလာကနဲ႔ ကင္းကြာလြန္းလို႔ ဘယ္လိုမွကို တကၠသို္လ္အာ႐ုံသြင္းလို႔မရတဲ့ ကားေတြခ်ည္း။ ကိုယ္ပဲ အသက္ၾကီးသြားျပီး ဘုိးေတာ္ၾကီး ျဖစ္လာလို႔လားေတာ့ မသိ။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ ...  မဆီမဆိုင္ ကိုယ့္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝအေၾကာင္းကေန ႐ုပ္ရွင္ဆီ ေရာက္သြားျပန္ျပီ။

     ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ တက္မဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးကို ေရာက္ကေရာ " ျမကြ်န္းလည္းမညိဳႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြမ္းလည္းမခိုႏိုင္ေတာ့ပါဘူး"။ "စာေပ၊ ဂီတနဲ႔သာ အႏုပညာ အစစမွာလည္းစံု " ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားအတိုင္းျဖစ္ဖို႔မ်ား ေဝလာေဝး၊ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ေလးေတာင္ စတည္တုန္း။ ဂီတမေျပာနဲ႔ ဂီတာေတာင္ ေက်ာင္းပင္မအေဆာက္အအံုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္လွမ္းတဲ့ ကင္တင္းထဲမွာမွ တစ္လက္ေလာက္ရွိတာ။ သာခ်က္ကေတာ့ 9 ေလာက္ကိုရွိတယ္။ အင္းေပါ့ေလ... ကိုယ္က ပထမဆံုးအသုတ္ဆိုေတာ့ ဂေလာက္ေတာ့ ခံရမွာပါ့။ သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းအထိ ေယာက်္ားေလးေက်ာင္းမွာ ေနလာျပီး၊ ေယာက္်ားေလး တကၠသိုလ္ၾကီးကို တက္ရေတာ့လည္း ကုိယ့္အတြက္ဘာမွ သိပ္ေတာ့ မထူးျခားသြားဘူး။ ေက်ာင္းဝတ္စံု အျဖဴအစိမ္း ဝတ္ရတာနဲ႔ အျပင္အဝတ္အစားဝတ္ရတာပဲ ကြာတယ္။ (ခုေတာ့ ေက်ာင္းေတာ္သားၾကီးေတြ စတိုင္ပန္အျပာနဲ႔ တီ႐ွပ္အျဖဴ ဝတ္ေနရရွာပါျပီ။ .. ဒုကၡိ..)။ ဝတၳဳေတြထဲက တကၠသိုလ္အထိန္းအမွတ္ သစ္ပုတ္ပင္ၾကီးေတြ၊ က့ံေကာ္ပင္ေတြ၊ ေရတမာပင္ေတြ အသာထား။ ေလာက္ေလာက္လားလား အရိပ္ခိုစရာ ေညာင္ပင္ေတာင္မရွိ။ ႐ုိမက္တစ္ဆန္ခ်က္မ်ားေျပာပါတယ္။ မနက္ေက်ာင္းကားမရွိလို႕ (ကြ်န္ေတာ္တို႔တုန္းက ေက်ာင္းကားရွားပါတယ္။) ေက်ာင္းကို တစ္ခုတည္းေသာ လိုင္းကား မ.ထ.သ ၂၁၈ နဲ႔မ်ား လာလိုက္ လို႔ကေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ဒုတိယအတန္းခ်ိန္မွီရင္ ကံေကာင္း။ လူလည္း ေခြ်းတလံုးလံုး ဖံုတလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ေမ်ာက္႐ုပ္ေပါက္ေနေလာက္ျပီ။ အတန္းထဲမွာ ငမ္းစရာ မိန္းကေလးမရွိလို႔ေတာ္ေသး။ သူ႔အရပ္နဲ႕ သူ႔ဇတ္ေတာ့ ကိုက္တယ္ဗ်။ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းမွလည္း တေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ေစ့ေစ့ၾကည့္တာမွ မဟုတ္တာ။ ေယာက်္ားေလးအခ်င္းခ်င္း မင္းမ်က္ႏွာၾကီး ၾကည့္ေနမယ့္အစား အေသသာခံသြားမယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေတြခ်ည္းပဲ။

    ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းၾကီးရဲ႕ တည္ေနရာကို ေျပာျပရဦးမယ္။ ေက်ာင္းက ရန္ကုန္ျမစ္ဝနားက သီလဝါဆိုတဲ့အရပ္မွာ ရွိတာဗ်။ ေက်ာင္းေရွ႕မုခ္ဦးကို လမ္းကေလးေက်ာ္လိုက္ရင္ ဇာမဏီေရေလွာင္ကန္ၾကီး၊ ေက်ာင္းအေနာက္ဖက္မွာ လယ္ကြင္းေတြ၊ လက္ဝဲဖက္မွာ အိမ္ေျခ ၂၀၊ ၃၀ေလာက္ရွိတဲ့႐ြာ၊ (ဒါေတာင္ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေဆာက္ေတာ့မွ ေပၚလာတဲ့႐ြာထင္တယ္။)၊ ႐ြာေဘးမွာ ၄စီးရွိျပီး ၃ စီးေလာက္ အျမဲပ်က္ေနတတ္တဲ့ မ.ထ.သ ၂၁၈ ကားဂိတ္နဲ႔၊ အရက္ပုန္းေရာင္းတဲ့ တဲ၊ ေက်ာင္းညာဖက္မွာ ေစတီနဲ႔ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း။
အစရွိတဲ့ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ တကၠသိုလ္အေဆာင္အေယာင္ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေနတဲ့ မဟာတကၠသိုလ္ေတာ္ၾကီးပရဝုဏ္ထဲကို ေျခခ်တဲ့ေန႔မွာကို ငါဟဲ့...ယူနီဗာဆီတီ စတူးဒန္႔ဆိုျပီး ေႂကြးေၾကာ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာမိတယ္။

ၾကံဳလို႔ ႂကြားရဦးမယ္ ေက်ာင္းတက္လာတာ ငါးႏွစ္ (သန္လ်င္ေက်ာင္းမွာ သံုးႏွစ္ခြဲ) ထဲမွာ အသိမရွိတဲ့ တာဝ(ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္း တကၠသိုလ္) သာ ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္ေရာက္တာ၊ ေက်ာင္းေဘးက ဖန္ခ်က္ေတာရဆိုတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို တစ္ခါမွ မေရာက္ျဖစ္တာ။ ဆရာေတာ္ေတြလည္း ကံဆိုးရွာပါတယ္။ လူ႔ေဘာင္ေလာကကို စြန္႔ခြာျပီးေတာရ လာေဆာက္တည္ေနပါတယ္ဆိုမွ ေဘးမွာ ေမ်ာက္ေလာင္းေပါင္းေထာင္ခ်ီေနတဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးတစ္ခု ဖုန္း၊ဒိုင္းဆိုိ ေပၚလာပါေလေရာ။ ေက်ာင္းတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီဖက္မွာေက်ာင္း၊ ဟိုဖက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ အေဆာင္။ Golden Flower ကေန လာေဆာက္ေပးတာ။ ေယာက်္ားေလးေတြအေဆာင္ဆိုေတာ့ က်ားက်ားလ်ားလ်ားျဖစ္ေအာင္ထင္တယ္ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး သုတ္ထားေပးတယ္။ အေဆာင္နာမည္လည္းၾကည့္ပါဦး ကန္႔ေကာ္ေဆာင္တဲ့။ ေကာင္းေရာ။ ဒီအေဆာင္နဲ႔ ေက်ာင္းၾကားမွာ ဘယ္ကဘယ္လိုျဖစ္ျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္သြားတယ္ေတာ့ မသိပါဘူး။ ေျပာရဦးမယ္.. ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနာမည္ "ဖန္ခ်က္ေတာရ" ဆိုတာကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအဝင္ဝမုခ္ဦးမွာ ကမၺည္းထုိးတားတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာလံုးေတြကလည္းေသး၊ အုတ္တံတုိင္းအျဖဴေပၚမွာ ေဆးအျဖဴနဲ႔ေရးထားတဲ့အျပင္ အခ်ိန္ကလည္းနည္းနည္းၾကာျပီဆိုေတာ့ စာလံုးေတြက နည္းနည္းပ်က္ေနတယ္။ ဒါကို မ်က္စိအေတာ္ေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က 
"ဟင္... ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနာမည္ကလည္း အဆန္းပဲ။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ "ဆိုေတာ့
"ၾကည့္ပါလား၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနာမည္ၾကီးက "မန္ခ်က္စတာ" တဲ့" ဆိုျပီး အတည္ၾကီးေျပာတာဗ်။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေဘာပြဲကိုက္ထားတဲ့ ေကာင္လဲမသိဘူး။ 
"ဖန္ (မန္) + ခ်က္ (ခ်က္) + ေ (စ) + တာ (တာ) ဆိုျပီး" ျမင္ခ်င္တာျမင္တာ။ အဲလိုေကာင္ေတြ။

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပဲ မေရာက္တာလား၊ မင္းတို႔ေက်ာင္းနဲ႔ က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားနီးနီးေလးပဲ ေရာက္ဖူးလားဆိုရင္၊ ဟုတ္ကဲ့ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ တစ္ခါတိတိကို ေရာက္ဖူးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕  ဘယ္ႏွႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔မွန္းမသိတဲ့ ေမြးေန႔တစ္ခုမွာ အမွတ္တရအျဖစ္ တစ္ေခါက္တိတိေရာက္ဖူးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္စု လုပ္ေနၾကထံုးစံတစ္ခုရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ေမြးေန႔ေရာက္ရင္ ေမြးေန႔ရွင္က မတည္ျပီး (ေဇာ္လတ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကေတာ့ ခြ်င္းခ်က္ေပါ့ေလ။ ကိုယ္ကေတာင္ လမ္းစရိတ္ျပန္မေပးလိုက္ရရင္ ထီသြားထိုး။ က်ိန္းေသေပါက္တယ္။) သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး တေနရာရာသြားၾကတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ျမကြ်န္းသာထဲက ဘီယာဆိုင္သြားတတ္ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေမြးေန႔အမ်ားစုက ၾသဂုတ္လနဲ႔ စက္တင္ဘာလထဲမွာဆိုေတာ့ ဒီလေတြေရာက္ရင္ ကိုယ္တုိ႔တသိုက္ ျမကြ်န္းသာထဲမွာ တဝဲလည္လည္၊ တမူးမူးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ့တေခါက္ ကြ်န္ေတာ့္ေမြးေန႔မွာေတာ့ က်ိဳက္ေခါက္ဘုရား သြားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ဆဲဆိုျပီးလိုက္ပို႔ၾကတယ္။ (ညီညီဆိုတဲ့အေကာင္ အဆိုးဆံုး။ သြားမရွိတဲ့ အဘြားၾကီးအို ပီေက စားေနသလို ပြစိ၊ ပြစိနဲ႔ ....)။ သမိုင္းဝင္ဆံေတာ္ရွင္ က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းရွိတဲ့ မုခ္ဖက္ကေနတက္၊ လက္ယာရစ္တစ္ပတ္ပူေဇာ္တာေတြ၊ အလွဴေငြထည့္တာေတြကို ဘင္လာဒင္အိမ္ကို ညဖက္ဝင္စီးတဲ့ အေမရိကန္ကြန္မန္ဒိုအျမန္ႏႈန္းနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ျပီးသကာလ "ခ်စ္ေကာင္းဆိုင္"သြားဖို႔ GTCသြားတဲ့လမ္းဘက္မုခ္က ျပန္ဆင္းလာခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ၁ ေခါက္တိတိေရာက္ဖူးတယ္လို႔ ေျပာတာပါ။

"ခ်စ္ေကာင္းဆိုင္..." နာမည္ေလးက လွတယ္။ အဆိုေတာ္ခ်စ္ေကာင္းကို ၾကိဳက္လြန္းလို႔မွည့္ထားတာလား။ ဆုိင္ရွင္နာမည္ကိုက ခ်စ္ေကာင္းလား။ လာသမွ်ေဖာက္သည္ေတြက ခ်စ္လည္းခ်စ္သြားေစ၇မယ္။ ေကာင္းလဲေကာင္းသြားေစရမယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္လား၊ ဘာလားေတာ့ မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိတာက ခ်စ္ေကာင္းဆိုင္ သည္ ထန္းရည္ဆိုင္ျဖစ္သည္။ အဆိုေတာ္ခ်စ္ေကာင္းနဲ႔ စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္တို႔တြဲဆိုတဲ့ "လူၾကမ္းေလး" သီခ်င္းထဲက အလိုက္အတုိင္းဆိုရရင္ေတာ့ "ဦးခ်စ္ေကာင္းနဲ႕ ထန္းရည္ဆိုင္ ... ဦးခ်စ္ေကာင္းနဲ႔ ထန္းရည္ဆိုင္။" အဲလို ဆိုရမယ္ထင္တယ္။ ဆိုင္က သန္လ်င္ GTC သြားတဲ့လမ္းမေဘးမွာ ကပ္ရက္ရွိတာ။ သူ႔နယ္တဝိုက္မွာေတာ့ သူကနာမည္ၾကီးပဲ။ ထန္းရည္ေကာင္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ သူ႔ဆိုင္ကထန္းရည္ေတြလည္း သူမ်ားထန္းရည္ဆိုင္ေတြကလိုပဲ ဘီအီးေတြ၊ ဘာေတြနဲ႔ ေရာတာပဲ။ ဆိုင္ေနရာနဲ႔ အခင္းအက်င္းေၾကာင့္ နာမည္ၾကီးတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သန္လ်င္က တျခားထန္းရည္ဆိုင္ေတြနဲ႔မတူတာကေတာ့ ထန္းပင္ေအာက္မွာကို တဲထိုးျပီး ဆိုင္ဖြင့္ထားတာ။ တဲက ေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္။ ေဘးမွာ အကာေတြ ဘာေတြလည္းမရွိဘူး။ တဲဆိုေပမယ့္ သန္႔ရွင္းတယ္ဗ်။ ေလဝင္ေလထြက္ေကာင္းေတာ့ အသက္႐ႈေခ်ာင္တယ္။ လမ္းမေဘးကပ္လ်က္ဆိုေပမယ့္ ကားလမ္းမနဲ႔တဲက ေတာ္ေတာ္လွမ္းေသးေတာ့ ကားသံေတြ၊ ဘာေတြလည္း သိပ္ဆူဆူညံညံမရွိဘူး။ ေအးေဆးပဲ။ ထုိင္စရာခံု မထားေပးဘူး။ ေျမၾကီးေပၚ သင္ျဖဴးဖ်ာခင္းေပးထားတယ္။ အလယ္မွာ ေျခတံတုိထမင္းစား စားပြဲခပ္ၾကီးၾကီးတလံုးရွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးဝိုင္းထိုင္ေပါ့။ ပဲၾကီးေလွာ္ ေတြကို ဖ်ာေပၚၾကဲေပးထားတယ္။ ခ်စ္ေကာင္းဆိုင္က ထန္းရည္ကို ျမဴနဲ႔ေရာင္းတယ္။ တျခားသန္လ်င္က ထန္းရည္ဆိုင္ေတြလို ပုလင္းလိုက္မဟုတ္ဘူး။ အဲ.. ေလးျမဴေလာက္မွာရင္ေတာ့ က်ည္ေတာက္နဲ႔ခ်ေပးတယ္။ ဝါးက်ည္ေတာက္ ခပ္ၾကီးၾကီးထဲကို ထန္းရည္ထည့္ထားတာ။ သဘာဝ အေအးဓါတ္ေလးရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္ တစ္က်ည္ေတာက္ဆို ၁၀ လီတာေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ဓနိမိုးတဲေအာက္က ေျမၾကီး ေအးေအးေလးမွာထိုင္၊ ထန္းရည္ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလးတစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္၊ ေဘးက ဒလေဟာတိုက္လာတဲ့ ေလေအးေတြကို ခံစား၊ ပဲၾကီးေလွာ္ေလးကို တျမံဳ႕ျမံဳ႕ဝါးျပီး ခါးတြင္းခ်ဥ္လာရင္ ျခေသၤ့သံုးေကာင္ေဆးေပါ့လိပ္ေလး ဖြာျပီး တလူလူတက္သြားတဲ့ မီးခိုးေငြ႔ေလးေတြကို တရိပ္ရိပ္လိုက္ၾကည့္ေနရတာေလာက္ေကာင္းတဲ့ စည္းစိမ္ဘယ္မွာ ရွိမွာတုန္းဗ်ာ။ ထန္းရည္က ေဆးေပါ့လိပ္နဲ႔မွ လိုက္တာဗ်။ ပံုမွန္ဆို ေဆးေပါ့လိပ္က ေသာက္ေနက်မဟုတ္ရင္ ရွတတေလးျဖစ္ေပမယ့္ ထန္းရည္ေလးဝင္သြားလို႔ ခံတြင္းခ်ဥ္လာရင္ ေဆးေပါ့လိပ္က အေကာင္းဆံုးပဲ။ အဆီခံေျပာင္းဖူးဖက္ေလးကို အံသြားနဲ႔ဖြဖြေလးခဲျပီး ယူစမ္းဗ်ာ။ တကယ့္ဖီးလ္။ ဒါမ်ိဳးအခ်ိန္ကို ဒူဘိုင္းက ဆဲဗင္းစတားဟိုတယ္ၾကီးေပၚမွာထိုင္ျပီး King label ခြက္နဲ႔ေတာင္ မလဲႏုိင္ဘူး။ ခ်စ္ေကာင္းဆိုင္က အျမည္းလား။ စံုပါ့။ ရန္ကုန္မွာ မရွိတဲ့ လယ္ႂကြက္ေက်ာ္တို႔၊ ဘာတို႔လည္းရွိတယ္။ အလိုက္ဆံုးကေတာ့ ပဲၾကီးသုတ္။ ပဲၾကမ္း ကြ်တ္ကြ်တ္ေလးေတြကို ၾကက္သြန္နီမ်ားမ်ား၊ ဆီ႐ႊဲ႐ႊဲမွာ ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္႔နည္းနည္းနဲ႔ သုတ္ထားတာ။ ဘာစားကသလဲေတာ့ မေမးနဲ႔။ ဒါမ်ိဳးမစားတတ္ဘူးလား။ ေဆးဘဲဥသုတ္စားမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ပူပူေလးစားမလား။ ရွိပါ့။ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔စားျပီး ဗိုက္ျပႆနာတတ္ရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါမ်ိဳးေတြ သိပ္မစားတတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ညီညီတို႔အတြက္ေတာ့ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ အပတ္တကုတ္ပညာရွာေနတဲ့ သားေတာ္ေမာင္ အေကာင္းစားေလးေတြ ဆာရင္စားဖုိ႔ (အေမေတြလည္း သိျပီးသာပါ။ ေက်ာင္းမွာ မရွိမွန္း) အိမ္က ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြ ဖြင့္ၾကေပါ့ဗ်ာ။ ငျဖိဳးအိမ္က ဟင္းခ်က္တာ ေကာင္းတယ္ဗ်။ ျမန္မာပီပီ ဆီေတာ့ အသံုးမ်ားတယ္။ ဒီေကာင္က ကြ်န္ေတာ့္မာတာမိခင္ ခ်က္တဲ့လက္ရာကို ၾကိဳက္တယ္။ ေအာင္ကိုျမတ္အိမ္ကေတာ့ တ႐ုတ္စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြေပါ့။ ဗမာဟင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရခိုင္ဟင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တ႐ုတ္ဟင္းပဲလာလာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အျမည္းျဖစ္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ။ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္က အမဲေၾကာ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ငျဖိဳးအိမ္က ဆတ္သားေျခာက္ေၾကာ္ျဖစ္ျဖစ္ ပါလာလို႔ကေတာ့ ထန္းရည္ျမဴေတြက စီမံကိန္း လ်ာထားခ်က္နဲ႔ျပည့္မွီတဲ့အျပင္ ဟိုဖက္ပါ လြန္လြန္သြားတတ္တယ္။ တကယ္တမ္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ဒီေခြးမေသာက္တဲ့ အရည္ေတြေသာက္တာ ကြ်န္ေတာ္၊ ငျဖိဳး၊ ငညီ နဲ႔ ေဇာ္လတ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ရွမ္းဆိုတဲ့ ငတိရယ္၊ ေအာင္ကိုျမတ္ဆိုတဲ့ တ႐ုတ္ေလးရယ္၊ တခါတခါပါလာတတ္တဲ့ သက္ေဝဆိုတဲ့ တြတ္ပီရယ္က လံုးလံုးမေသာက္။ ခ်စ္ေကာင္းဆိုင္မွာဆို ဒီေကာင္ေတြ ဝိုင္းေဘးမွာ ေဘာလံုးဂ်ာနယ္ထိုင္ဖတ္ေနတဲ့ေကာင္ေတြ။ အပါယ္ခံေတြေပါ့။ ဒါေတာင္ ေဇာ္လတ္နဲ႔ ညီညီက သိပ္ေသာက္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသာက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေသာက္သည္ျဖစ္ေစ အခ်ိန္တန္ ေငြရွင္းရင္ေတာ့ စုေပါင္းက်ခံေစသတည္းေပါ့။ သံုး၊ေလး နာရီေလာက္ ခ်စ္ေကာင္းဆိုင္မွာ ေခြးမေသာက္တဲ့အရည္ေတြေသာက္ျပီးရင္ ထန္းရည္ဆိုင္ေရွ႕က လိုင္းကားတားစီးျပီး မဟာရန္ကုန္ေ႐ႊျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကို counter ပစ္ဖို႔ ခ်ီတက္ၾကပါေလေတာ့သည္။

ေက်ာင္းသားဘဝက သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား အမွတ္တရ ျပန္ေရးပါသည္။
ေနာက္တေခါက္မွ ငယ္က်ိဳးငယ္နာမ်ားေဖၚထုတ္ပါမည္။ ရန္ျဖစ္ဖူးသူမ်ား သတိထားၾကပါကုန္ေလာ့ ....။

ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္
 လြယ္အိတ္
(၁၉.ဇြန္.၁၂)





6/18/12

သမိန္ဗရမ္း-၁ (ႏိုင္ပန္းလွ)

ေဒါက္တာႏုိင္ပန္းလွ ျပဳစုေသာ ရာဇဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက်မ္းမွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။

တေကာင္းျပည္မွ ဧကရာဇ္မင္းသည္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံတြင္ နန္းစည္းစိမ္ သမၼတိကိုခံစားေနစဥ္ ကာမဏိ (ကာမၼနိ)ဟူေသာ လူစြမ္းေကာင္းတေယာက္ ရွိသည္။ ကာမဏိသည္ သူမတူေအာင္ လက္ေရးေကာင္းသည္။ ဓါးခုတ္၊ လံွထိုး ျမင္းစီးတိုင္သည့္အရာတြင္ ျပိဳင္ဘက္ကင္းသည္။ "ကာမဏိသည္ လူမဟုတ္၊ နတ္ေဒဝါႏွင့္တူသည္"ဟု အမ်ိဳးမ်ိဳးခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုၾကသည္။

တေန႔ေသာ္ စိန္႔ျပည့္ရွင္ ဧကရာဇ္မင္းသည္ ညီလာခံထြက္ေတာ္မူ၍ မွဴးမတ္ေသနာပတိမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္၏။ "င့ါသူရဲေကာင္း ဗိုလ္ကာမဏိႏွင့္ တပါးေသာ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးတို႔အား ျမင္းစီးခ်င္းစစ္ထိုးသည့္ပြဲကို ပသို႔ ငါ ႐ႈစားရမည္နည္း။ ကာမဏိႏွင့္ စစ္ထိုးဝ့ံေသာ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးကို မည္သည့္ဧကရာဇ္မင္းတြင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါသနည္း။ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးျမင္းစီးခ်င္း စစ္ထိုးသည္ကို ငါ႐ႈစားလုိလွသည္။ " ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

"ရတနာပူရ အင္းဝျပည္ႏွင့္ ဟံသာဝတီျပည္ရွိ ဧကရာဇ္မင္းႏွစ္ပါးတို႔သည္ အစဥ္သျဖင့္ စစ္ခင္းလ်က္ရွိပါသည္။ ထုိဧကရာဇ္မင္းႏွစ္ပါးတြင္  စီးခ်င္းတြင္အလြန္ေကာင္းသည့္ သူရဲေကာင္းမ်ား ရွိပါသည္။" ဟုမွဴးမတ္မ်ားကေလွ်ာက္ထားလွ်င္ စိန္႔ျပည္ဧကရာဇ္မင္းသည္ လြန္စြာဝမ္းသာအားရ၍ ရတနာပူရအင္းဝျပည္သို႔ စစ္ခ်ီရန္ စစ္အဂၤါမ်ား စီရင္ေစ၏။

အခ်ိန္ေကာင္း အခါေကာင္းရေသာ္ ၾကည္းတပ္တြင္ျမင္းစီး၍ စိန္႔ျပည္ဘုရင္သည္ အင္အားၾကီးမားစြာျဖင့္ ရတနာပူရအင္းဝႏုိင္ငံသို႔ ခ်ီေတာ္မူသည္။ စိန္႔ျပည္ဘုရင္၏ စစ္အင္အားၾကီးမားပံုကား ဝႆႏၱ မုိးဥတုတြင္ မုိးၾကီးသည္းထန္စြာ႐ြာသြန္းသျဖင့္ ေတာအလံုးကို မုိးေရေတြဖံုးလႊမ္းထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေလသည္။ အထက္မွေအာက္သို႔စီးက်ေသာ ေတာင္က်ေရမ်ားကို တာဆီး၍မရႏုိင္သလို စိနမင္း၏စစ္တပ္မၾကီးသည္ အင္းဝသို႔ ဒလေဟာခ်ီလာသည္။ စည္ေမာင္းသံမ်ားမွာ တေသာေသာညံလ်က္ရွိေတာ့သည္။အင္းဝႏွင့္နီးလတ္ေသာ္ တပ္စခန္းခ်၍ေနေတာ္မူ၏။

   ရတနာပူရ အင္းဝေ႐ႊနန္းရွက္ ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ တ႐ုတ္စစ္ခ်ီလာသည္ကိုၾကားလွ်င္ ျမိဳ႕ျပ၊ က်ံဳးေျမာင္းမ်ားကို ခုိင္ခံ့ျမဲျမံေအာင္ ျပဳျပင္၍ေနေတာ္မူ၏။ ျမိဳ႕ျပင္သို႔ထြက္၍ တုိင္ခိုက္ျခင္းမျပဳပဲ ျမိဳ႕တြင္း၌သာ အခုိင္ေနေလသည္။

   စိန္႔ျပည္ဘုရင္သည္ သူရဲသူခက္မ်ားအား "လက္နက္ေကာင္ေဆာင္ျခင္းမျပဳေသာ လူသူမ်ားကို အႏၱရာယ္မျပဳရ။ ငါ့အမိန္႔ကိုမနာခံလွ်င္ ေခါင္းျဖတ္သတ္ပစ္မည္"ဟု ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ အင္းဝေ႐ႊနန္းရွင္ဘုရင္မင္းေခါင္ထံ ရာဇသံစာေရး၏။ ပဏၰာလက္ေဆာင္မ်ားကား မကန္း႐ုပ္ျဖင့္ ပိုးအဝတ္အုပ္တစ္ရာ၊ ေ႐ႊသမင္႐ုပ္ျဖင့္ပိုးအုပ္တစ္ရာတို႔ ျဖစ္သည္။ ရာဇသံစာႏွင့္ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားကို ျမန္မာစကားတတ္ေသာေစာ္ဘြားတစ္ဦးကို ေနာက္လုိက္မ်ားႏွင့္တကြ အင္းဝသို႔ေစေတာ္မူ၏။ ေစာ္ဘြားသည္ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားႏွင့္ ရာဇသံစာကိုယူ၍ အင္းဝေ႐ႊနန္းသခင္ ဘုရင္မင္းေခါင္ထံ ဝင္ေရာက္ဆက္သေလ၏။ ဘုရင္မင္းေခါင္လည္း စာကိုျမန္မာဘာသာႏွင့္ ျပန္ဆိုဖတ္ၾကားေစ၏။ စာတြင္
       "စိနျပည့္ရွင္ ဧကရာဇ္မင္း ၾကားေရာက္အပ္ေသာ၊ အင္းဝေ႐ႊနန္းရွင္သခင္။ ယခု ငါတို႔စစ္ခ်ီလာသည္မွာ ဆႏၵႏွစ္မ်ိဳးရွိပါသည္။ တစ္မ်ိဳးကား အင္းဝမင္းသည္ ငါတို႔လက္ေအာက္ခံ၍ လာေရာက္ရွိခိုးရန္ျဖစ္သည္။  အျခားတစ္မ်ိဳးကား သူရဲေကာင္းခ်င္းစီးခ်င္းထိုးသည္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳလ်က္ ႐ႈစားလိုျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍ အင္းဝဘက္မွ ျမင္းစီးသူရဲေကာင္း႐ႉံးခဲ့လွ်င္ အင္းဝကိုၾကည္သာစြာျဖင့္ ငါ့လက္အပ္ရန္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ငါတို႔ဘက္မွ သူရဲေကာင္း ႐ႈံးခဲ့ေသာ္ စိနျပည္သို႔ ငါတို႔ ဆုတ္ျပန္ပါမည္။ အင္းဝျပည္ရွိ တဲငယ္တစ္ခုကိုမွ် မပ်က္ဆီးေစရပါ။ သို႔ျဖစ္၍ အင္းဝေ႐ႊနန္းရွင္၏ ဆႏၵကိုျပန္ၾကားေစလိုပါသည္။ "
ဟု ပါရွိေလသည္။ ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ စာပါအေၾကာင္းအရာတို႔ကို သိရျပီးလွ်င္ လြန္စာဝမ္းသာအားရေတာ္မူ၏။

    "သည္တစ္ၾကိမ္ စစ္ကိစၥေျပာဆိုရသည္မွာ လြန္စြာပင္ တရားနည္းလမ္းက်လွေပသည္။ တုိင္းသူျပည္သား၊ ပုဏၰား၊ ရဟန္းမ်ားကို ပူပင္ေသာက မေရာက္ေစရေတာ့ပါ။ တရားဓမၼႏွင့္ ျပည့္ဝေသာ မင္းဧက႐ာဇ္မ်ားအတြက္ သင့္တင့္လွေပသည္"
ဟုမိန္႔ေတာ္မူျပီး ျပန္စာႏွင့္တကြ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားကို ေစာ္ဘြားလက္သို႔ အပ္ေတာ္မူသည္။ လက္္ေဆာင္မ်ားကား ေခါမေစာင္အုပ္ႏွစ္ဆယ္၊ ေခါင္းအံုးႏွင့္တကြ သဇင္ပန္းအပြင့္သံုးဆယ္ပါေသာ တင္းတိမ္ အေတာင္ငါးဆယ္ျဖစ္သည္။ စာတြင္
  "စိန္႔ျပည့္ရွင္ဧကရာဇ္မင္း ဆႏၵရွိသည့္အတုိင္း သူရဲေကာင္းအခ်င္းခ်င္း ျမင္းစီး၍ ဓါးလွံကိုင္လ်က္ စစ္ထိုးမႈကို ႐ႈစားရန္ ေကာင္းသည္ဟု ငါလည္းျမင္ပါသည္။ လြန္စြာ ငါဝမ္းသာပါသည္။ သို႔ေသာ္ သည္တစ္ၾကိမ္ စစ္ထိုးမည့္ကိစၥမွာ မဟာယုဒၶ(စစ္ၾကီး)ျဖစ္သျဖင့္ အလ်င္လို၍မရပါ။ အင္းဝမွာ သူရဲေကာင္းေ႐ြးခ်ယ္ရဦးမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ၇ ရက္မွ် ဆိုင္းငံ့ေစလိုသည္။ တနည္းဆိုရေသာ္ စစ္တပ္ဗိုလ္ပါမ်ားႏွင့္ခ်ီလာေသာ အေဆြေတာ္ ဧကရာဇ္မင္းသည္ ခရီးေဝးမွလာခဲ့ရသျဖင့္ ပင္ပန္းေခ်မည္။ အေမာမေျပေသး။ ဗိုလ္ပါမ်ားႏွင့္တကြ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ အနားယူၾကပါဦး။ အေဆြေတာ္၏ ရာဇသံ၌ပါသည့္အတိုင္း အခ်ိန္တန္လွ်င္ အေၾကာင္းၾကားေစမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း "

  ယင္းစာႏွင့္ လက္ေဆာင္မ်ားကို ရရွိလွ်င္ စိန္႔့ျပည့္ရွင္ဧကရာဇ္မင္းလည္း လြန္စြာဝမ္းသာ၏။ ဗိုလ္ပါ၊ သူရဲသူခက္မ်ားကို ေပ်ာ္႐ႊင္စြာအပန္းေျဖၾကေစသည္။

   ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ မွဴးမတ္ေသနာပတိမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ေတာ္မူစဥ္ "စိန္႔ျပည့္ရွင္၏ သူရဲေကာင္းကာမဏိႏွင့္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ ျမင္းစီးခ်င္းထိုးဝံ့ပါသနည္း" ဟုေမးေတာ္မူ၏။ ခစားေနၾကေသာ မွဴးမတ္ဗိုလ္ပါ သူရဲသူခက္မ်ားအနက္ မည္သူမွ်ေခါင္းမေမာ္ဝ့ံေပ။ တိတ္ဆိတ္စြာေနသျဖင့္ ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ လြန္စြာေၾကာက္႐ြ႔ံစိုးရိမ္ေတာ္မူ၏။ စိတ္ေသာကေရာက္ေတာ္မူ၏။"

   အင္းဝျပည္၏ ျဂိဳလ္အေနအထားကို ၾကည့္႐ႈေစရာ ပုဏၰား၊ ဟူးရားတို႔က " အင္းဝျပည္၏ ျဂိဳလ္အေနအထားမွာ အားလံုးေကာင္းမြန္ပါသည္။ ေရွ႕သို႔ လာဘ္လာဘ ရရန္လည္းရွိပါေသးသည္ " ဟု ေလွ်ာက္တင္ၾကသည္။ ဘုရင္မင္းေခါင္လည္း ဝမ္းသာေတာ္မူ၏။ သူရဲေကာင္းရွာရန္ ျမိဳ႔အႏွံ႔ေမာင္းလည္ခတ္ေစသည္။
   "အၾကင္သူတစ္ဦးသည္ စိန္႔ျပည့္ရွင္မင္း၏ သူရဲေကာင္း ဗိုလ္ကာမဏိႏွင့္ စီးခ်င္းတိုက္ ေပးႏိုင္ခဲ့ပါမူ ထုိသူရဲေကာင္းအား ရတနာပူရအင္းဝေ႐ႊနန္းရွင္က မဟာဥပရာဇာအျဖစ္ ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူမည္။ "
ဟူ၍ အင္းဝျမိဳ႕အႏွံ႔အျပားသို႔ ေၾကညာေမာင္းကို လည္ခတ္ေစ၏။ သို႔ေသာ္လည္း မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ် ကာမဏိအား စစ္ထိုးဝ့ံသူ မရွိေခ်။"

    ယင္းေသာအခါ ေထာင္တြင္း အက်ဥ္းက်ေနေသာ သမိန္ဗရမ္းအား ေစာင့္ရသည့္ ေထာင္ေစာင့္မ်ားသည္ သူရဲေကာင္းကိစၥကို အခ်င္းခ်င္းေျပာဆိုၾကသည္။

    "ယခု ငါတို႔ေ႐ႊနန္းရွင္ ဧကရာဇ္မင္းေခါင္က မဟာဥပရာဇာေပးမည္။ နန္းထက္ဝက္ေပးမည္ ဆုိသည့္တိုင္ေအာင္ ကာမဏိကို စစ္ထိုးဝံ့သူ မရွိပါသျဖင့္ ငါတို႔အင္းဝျပည္ၾကီး ပ်က္စီးရေတာ့မည္ တကား။ "
ယင္းသို႔ဆိုသည္ကို သမိန္ဗရမ္း ၾကားရလွ်င္

   "ငါသည္ ေထာင္တြင္း၌ ၾကာျမင့္စြာပင္ ဒုကၡခံေနခဲ့ရသည္။ ဆင္စီး၍လည္းေကာင္း၊ ျမင္းစီး၍လည္းေကာင္း ေျခလက္ကို မဆန္႕တန္းရသည္မွာ ၾကာလွျပီ။ ဘယ္လက္ကို ညာသို႔တိုင္ေအာင္၊ ညာလက္ကို ဘယ္သို႔တိုင္ေအာင္ မလွည့္ရသည္မွာ ၾကာလွျပီျဖစ္၍ ငါပူပန္ပါ၏။ တ႐ုတ္သူရဲေကာင္း ဗိုလ္ကာမဏိကို အနည္းငယ္မွ် ငါမေၾကာက္။ သူ႔ကိုအႏုိင္ယူဖို႔ မည္သို႔မွ် မခက္ခဲ။ သည္တာဝန္ကို ငါယူခဲ့ေသာ္ အရွင္ႏွစ္ပါးတုိ႔၏ အမႈကို ငါ့ပုခံုးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ထမ္းသလိုျဖစ္ေတာ့မည္။ သည္ကဲ့သို႔ျပဳဖို႔ မသင့္တင့္ပါတကား"
ဟု စဥ္းစားျပီး တိတ္ဆိတ္စြာပင္ေနေလ၏။ ေနာက္တေန႔တြင္လည္း ေၾကျငာေမာင္းလည္ခတ္သည္ကို ေထာင္ေစာင့္မ်ား ၾကားရလွ်င္

      "သည္တစ္ၾကိမ္ တ႐ုတ္စစ္ခ်ီလာသည္မွာ အင္အားၾကီးမားလွသည္။ ငါတို႔ဘက္က သူရဲေကာင္းကို ရွာသည္မွာလည္း မည္သူမွ် တာဝန္မယူဝ့ံေသး။ သည္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို မဆိုထားႏွင့္ဦး၊ အင္းဝထက္ ဆယ္ႏွစ္ဆၾကီးေသာ ျမိဳ႕ျဖစ္သည့္တုိင္ေအာင္ တ႐ုတ္တုိ႔ကို ခံႏိုင္မည္မဟုတ္။ ငါတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို တ႐ုတ္တို႔ အမွန္ရေတာ့မည္။ "
ဟု အခ်င္းခ်င္းဆိုၾကျပန္၏။ သမိန္ဗရမ္းလည္းနားေထာင္လွ်က္

   "အင္းဝျမိဳ႕သည္ ပဲခူးျမိဳ႕သို႔ခ်ီရန္ လမ္းစျဖစ္၏။ အင္းဝသည္ ဟံသာဝတီ၏ မုခ္ဝႏွင့္လည္းတူသည္။  ယခု စိန္႔ျပည့္ရွင္ ဧကရာဇ္မင္းသည္ သူရဲေကာင္းခ်င္း ျမင္းစီး၍ စစ္ထိုးသည္ကို ႐ႈစားလုိေသာဆႏၵျဖင့္ စစ္ခ်ီလာျခင္းျဖစ္သည္။ ကာမဏိကို ခံဝ့ံသူ အင္းဝတြင္ မရွိပါက သူ႔ဆႏၵျပည့္ဝမည္မဟုတ္။ အင္းဝကို ရျပီးေသာ္ ဟံသာဝတီသို႔ ဆက္လက္ခ်ီေပဦးမည္။ ငါ့မွာလည္း ေထာင္တြင္း၌ ၾကာျမင့္စြာ ေနခဲ့ရျပီ။ အင္းဝပ်က္ေသာ္ ဟံသာဝတီသို႔ ငါျပန္ေရာက္ဖို႔ မရွိေတာ့ျပီ။ သည္စစ္ကို ငါတာဝန္ယူတိုက္မွ ေတာ္ေတာ့မည္။ တ႐ုတ္စစ္ကို ဟံသာဝတီသို႔ မစုန္ေစေတာ့ျပီ။"
ဟု စိတ္တြင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ျပီး ေထာင္ေစာင့္တို႔အား
  "စိန္႔ျပည္မွ သူရဲေကာင္း ကာမဏိကို ပသို႔ေၾကာင့္ ေၾကာက္ရမည္နည္း။ သူ႔မွာ ဥာဏ္ပညာ အစြမ္းသတၱိ မည္မွ်ရွိသနည္း။ ေကာင္းကင္ပ်ံႏုိင္သည့္ နတ္သားကိုသာ ငါေၾကာက္သည္။ ဤေျမခ်ာတြင္ ကာမဏိသည္ ငါတို႔လို လူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ သူ႔အား ေၾကာက္စရာမရွိ။ သူ႔ကိုႏုိင္ေအာင္ ငါတာဝန္ယူ တိုက္ဝ့ံသည္ " ဟုဆို၏။ ယင္းစကားကို ေထာင္ေစာင့္တုိ႔ၾကားလွ်င္ ဝမ္းသာအားရစြာျဖင့္

    "ငါ့ရွင္ တာဝန္ယူ၍ တုိက္ဝ့ံလွ်က္ အလြန္ေကာင္းမည္။ ငါ့ရွင္လည္း ဒုကၡမွ လြတ္ကင္းရမည္။ ယႆပတၱိႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ဥပရာဇာမင္း ျဖစ္ရမည္မခြ်တ္။ ေနာင္ကို ငါ့ရွင္၏ ဘုန္းရိပ္ကို ငါတို႔ ခိုလႈံရေတာ့မည္ " ဟုဆိုၾက၏။

    "ယခု ကာမဏိအား အႏုိင္ယူစစ္ထိုးဖို႔ ငါတာဝန္ယူသည္မွာ ယႆပတိၱကို လို၍မဟုတ္။ အင္းဝႏုိင္ငံၾကီး တည္တံ့ခိုင္ျမဲ၍ ကိတၱိယႆေက်ာ္ေစာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေစလိုသည္။ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သား ရဟန္းပုဏၰားမ်ားအား ခ်မ္းသာသုခတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေစလို၍ ျဖစ္သည္။"
ဟု ဆို၏။ ထုိ႔ေနာက္ ေထာင္မႉးသည္ စစ္ေသနာပတိထံသြား၍ သမိန္ဗရမ္း (ဗညာဓေရမ္) ဆိုသည့္ စကားမ်ားကို တင္ေလွ်ာက္သည္။ ေသနာပတိလည္း ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ဘုရင္မင္းေခါင္ထံ ဝင္ေရာက္သံေတာ္ဦးတင္ေလ၏။ ဘုရင္မင္းေခါင္လည္း ထိတ္လန္႔ေနရာမွ သတိရလာ၏။

   "အင္း သမိန္ဗရမ္းကို ငါေမ့ေနလိုက္တာ။ သမိန္ဗရမ္းသည္ ဆင္စီး၊ ျမင္းစီး၍ တုိက္ခိုက္ရာမွာ အလြန္လ်င္ျမန္ ဖ်တ္လတ္ေပါ့ပါးလွသည္။ ဥာဏ္ပညာ အစြမ္းသတၱိရဲရင့္မႈမွာ ျပိဳင္ဘက္ကင္းသူ ျဖစ္သည္။ ကာမဏိႏွင့္ စစ္ထိုးေစမွ သင့္မည္"ဟု စိတ္တြင္ ေပၚေပါက္လာ၏။ လြန္စြာ ဝမ္းသာအားရေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ မွဴးမတ္ေသနာပတိမ်ားအား

   "သမိန္ဗရမ္းသည္ ဟံသာဝတီတြင္ သူရဲေကာင္းျဖစ္သည္ကို ငါေမ့ေနသည္။ ယခုမွ ငါသတိရလာသည္။ သမိန္ဗရမ္းကို သစၥာေရတုိက္ျပီး ေထာင္တြင္းအက်ဥ္းခ်ထားရာမွ ထုတ္ခဲ့ေခ် "
ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ အမိန္႔အတိုင္း သမိန္ဗရမ္းအား သစၥာေရတုိက္ျပီးေသာ္ ေထာင္တြင္းမွ ထုတ္၍ ေရွ႕ေတာ္သို႔ေခၚေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ သမိန္ဗရမ္းကိုျမင္လွ်င္ ေ႐ႊနန္းသခင္ ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ လြန္စြာဝမ္းသာ အားရေတာ္မူ၏။

   "ရတနာပူရ အင္းဝျပည္အနီး၌ တပ္တည္ေနေသာ တ႐ုတ္စစ္တပ္မွ သူရဲေကာင္းကာမဏိႏွင့္ ခံဝ့ံသူတစ္ေယာက္ကို ငါတို႔ ရွာ၍မရေသး။ သည္တာဝန္ကို မင္းယူဝ့ံမည္ေလာ" ဟု ေမးေတာ္မူ၏။

   "ေ႐ႊနန္းရွင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ကို ဆပ္သည့္အေနျဖင့္ ကာမဏိႏွင့္ စီးခ်င္းတိုက္မည့္ တာဝန္ကို ကြ်ႏ္ုပ္ထမ္းေဆာင္ပါမည္။ စိန္႔ျပည့္ရွင္ကို ေ႐ႊနန္းသခင္ အရွက္မရေစပါ။ သို႔ေသာ္ အရွင္မင္းၾကီးထံမွ ျမင္းေကာင္းတစ္စီးကို ကြ်ႏ္ုပ္ေတာင္းခံလုိပါသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္စိတ္ၾကိဳက္ျမင္းကို ရပါမူ ကာမဏိေလာက္ကို မဆုိထားႏွင့္၊ နတ္သိၾကားမွလြဲ၍ မည္သူ႔ကိုမဆို ကြ်ႏ္ုပ္ရေအာင္ တုိက္ဝ့ံသည္" ဟု သမိန္ဗရမ္း ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ ဘုရင္မင္းေခါင္လည္း ဝမ္းသာ အားရေတာ္မူ၏။

     "ငါ့မွာ ျမင္းေတြ ေသာင္းသိန္းမွ်ရွိသည္။ မင္း ဘာမွ်မပူႏွင့္။ မင္းစိတ္ၾကိဳက္ျမင္းကို ေ႐ြးယူေခ်။" ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
   "ေ႐ႊနန္းသခင္ ပိုင္ေသာ ျမင္းေတြ အေျမာက္အျမား ရွိသည္ကား မွန္ပါ၏။ ျမင္းေကာင္း မရမည္စိုးသည္။ အေကာင္းမွန္လွ်င္ ရွားသည္ခ်ည္း။ ဆင္ေကာင္းသည္ကို စီးျပီးမွ သိႏုိင္သည္။ ျမင္းေကာင္းသည္ကို သိလိုလွ်င္ သူ႔ကုန္းထက္မွာ လက္တင္ၾကည့္မွ သိမည္။ သူရဲေကာင္းအစြမ္းကို သိလိုလွ်င္ တုိက္ခုိက္ေစျပီးမွ သိႏုိင္သည္။ ကိုးရည္မီေသာ ေ႐ႊျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုပါက မွတ္ေက်ာက္တင္ၾကည့္မွ သိႏိုင္သည္။ မိန္းမေကာင္းမည္သည္ မယားဝတ္တရားႏွင့္ညီျပီး လွပ၍ အက်င့္သိကၡာ လကၡဏာမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုမွ မိန္းမေကာင္းမည္ေပမည္။ ခ်ိဳဆိမ့္သည့္ အရသာေကာင္းကို သိလိုလွ်င္လည္း ျမည္းၾကည့္ျပီးမွ သိႏုိင္ပါသည္။ စိတ္ေကာင္းရွိမရွိ သိလိုလွ်င္လည္း သံသယကင္းသည့္အထိ စမ္းသပ္ျပီးမွ သိႏုိင္ပါသည္။ ယခု ကြ်ႏ္ုပ္တင္ျပသည့္ ဥပမာတို႔သည္ ရွာရခက္သည့္ ပစၥည္းေကာင္းေတြ ျဖစ္ပါသည္"
ဘုရင္မင္းေခါင္ၾကားလွ်င္ ရယ္ေတာ္မူ၏။ လြန္စြာသေဘာက်ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ ရွိသမွ် ျမင္းၾကီးငယ္ဟူသေ႐ြ႔ကို သမိန္ဗရမ္းအားျပေစ၏။ ဘုရင္မင္းေခါင္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ထြက္ၾကည့္ေတာ္မူ၏။

   ျမင္းရွိသေ႐ြ႕ ေသာင္းသိန္းမက ျပသေသာ္လည္း သမိန္ဗရမ္း စိတ္ၾကိဳက္ျမင္း တစ္ေကာင္မွ် မေတြ႔ရေပ။ ျမန္မာ မွဴးမတ္ ေသနာပတိမ်ားလည္း ရယ္ေမာ၍ သေရာ္ၾက၏။ ေလွာင္ေျပာင္ ေျပာဆိုၾက၏

  "သည္မြန္သူရဲေကာင္းမွာ စကားမ်ားမ်ားေျပာေသာ ႏႈတ္ေရးေကာင္းသူသာျဖစ္သည္။ ျမင္းေ႐ြးဟန္ျပဳျပီး အခြင့္ေကာင္းအခါေကာင္း ယူမည္။ ျမင္းေတြ ေသာင္းသိန္းမကကို ပယ္သည္။ သည္ျမင္းေတြအားလံုးမွာ စစ္ပြဲတြင္  အျမဲတုိက္ခိုက္ခဲ့ဖူးသည္ခ်ည္း။ အားလံုးပင္ ျမင္းေကာင္းခ်ည္း ျဖစ္ၾကသည္။ တစ္စီးမွ် မေ႐ြးခ်ယ္ဘဲ အခ်ိန္ေႏွာင္းေအာင္ျပဳသည္။ လမ္းရလွ်င္ ေျပးမည္ မခြ်တ္"
ဟူ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး တီးတုိးေျပာဆိုၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ မည္သို႔မွ် သံသယမျဖစ္။ သမိန္ဗရမ္းအား ယံုၾကည္ေတာ္မူသည္။ ျမိဳ႕တြင္းရွိသမွ် ျမင္းမ်ားအနက္ တစ္စိီးမွ်စိတ္ၾကိဳက္မေတြ႔ေၾကာင္းကို သမိန္ဗရမ္းေလွ်ာက္ထား၏။ ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ ေသနာပတိမ်ားအား ျမိဳ႕ျပင္သို႔ထြက္၍ ေက်း႐ြာဇနပုဒ္ နိဂံုးမ်ား၌ ျမင္းေကာင္းတစ္စီး ရရွိသည္အထိ ရွာေစေတာ္မူ၏။
   ဘုရင္္မင္းေခါင္ႏွင့္ စိန္႔ျပည့္ရွင္တုိ႔ အခ်ိန္းအခ်က္ ျပဳထားသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ျမိဳ႕ျပင္ရွိဇနပုဒ္မ်ားတြင္ ေဘးအႏၱရာယ္မရွိ နဂိုမူလပကတိအတိုင္း ေအးခ်မ္းစြာ ဝင္ထြက္သြားလာႏုိင္ေပသည္။ ေသနာပတိမ်ားသည္ အမိန္႔ေတာ္အတုိင္း ျမိဳ႕ျပင္သို႔ထြက္ကာ ျမင္းရွိေသာေက်း႐ြာမ်ားသို႔ လွည့္လည္ရွာေဖြၾကသည္။ မ်ားမၾကာမီ ျမင္းမသားအမိ ႏွစ္စီးတို႔အားေတြ႕ျမင္ၾကသည္။ ျမင္းရွင္မွာ မုဆိုးမျဖစ္သည္။ ေရကန္အနီးတြင္ ျမင္းမသားအမိတို႔သည္ ျမက္စားလ်က္ေနၾကသည္။ ေရကန္၏အနံမွာ ငါးလံမွ်ရွိ၍ ေရနက္သည္။ ျမင္းပ်ိဳသည္ ေရကန္ကို ေန႔စဥ္ ခုန္လႊား၍သြားလာျမဲျဖစ္၏။ မုဆိုးမသည္ ဆန္ကိုဖြပ္ျပီး ဖြဲႏုကို ျပာထုတ္၏။ ရသမွ်ဖြဲႏုကို ျမင္းသားအမိတို႔အား ေခၚေကြ်းလ်က္ရွိ၏။ ျမင္းမသည္ အားနည္းသျဖင့္ ေရကန္ကို မခုန္လႊားႏုိင္။ ေရကို ျဖတ္ကူး၍လာရသည္။ ျမင္းပ်ိဳသည္ အလြန္အားေကာင္း၍ ေရကန္ကို ခုန္လႊားကာ ဖြဲႏုကိုလာစား၏။
 ယင္းသို႔ မုဆိုးမသည္ ေန႔စဥ္ပင္ ျမင္းသားအမိတုိ႔အား ဖြဲႏုကို ေခၚေကြ်းသည္။ ထိုျမင္းပ်ိဳကို ေသနာပတိတို႔ျမင္ၾကလွ်င္ "ျမင္းေကာင္းတို႔၏ လကၡဏာမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။ အားေကာင္းလြန္းသည္" ဟု ဆိုၾကျပီး ဝိုင္းဝန္း၍ဖမ္းဆီးရန္ ၾကိဳးစားၾက၏။ ၾကာျမင့္စြာၾကိဳးစားေသာ္လည္း ျမင္းပ်ိဳကိုဖမ္း၍ မရေပ။ သို႔ျဖစ္ရာ မုဆိုးမအား ေခၚ၍ဆို၏။

  "ယခု နင့္ျမင္းပ်ိဳကို ငါတို႔ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သည္။ ျမင္းေကာင္းတို႔၏ လကၡဏာမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။ နင့္ျမင္းကို ငါတို႔ယူ၍ ေ႐ႊနန္းရွင္အား ဆက္သရမည္။ အျမန္ဖမ္းေပးပါ။"ဟု ဆိုလွ်င္ မုဆိုးမက "ျမင္းပ်ိဳကို အလိုရွိပါက ေသနာပတိမ်ား ဤအနီးအနား၌ မေနၾကပါႏွင့္ ။ အေဝးသို႔ ေခတၱေရွာင္ေနၾကပါ" ဟုဆို၏။ ေသနာပတိမ်ားလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ထြက္သြားၾကသည္။ သို႔စဥ္ မုဆိုးမသည္ ျမင္းပ်ိဳ၏လည္တြင္ ၾကိဳးတပ္၍ သစ္ပင္ၾကီးႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္သည္။

  ေသနာပတိမ်ားလည္း ဝမ္းသာစြာျဖင့္ ေရာက္လာၾကျပီး ျမင္းပ်ိဳကို ယူသြားၾက၏။ ျမိဳ႕တြင္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ေ႐ႊနန္းရွင္အား ျမင္းပ်ိဳကို ေတြ႔ရပံု အလံုးစံုကို တင္ေလွ်ာက္ၾက၏။ ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ ျမင္းပ်ိဳ၏ ေကာင္းေသာ ၾကန္အင္လကၡဏာကို ျမင္လွ်င္ လြန္စြာသေဘာက်၏။ ထို႔ေနာက္ သမိန္ဗရမ္းအားေခၚျပီး ျမင္းပ်ိဳကိုၾကည့္ေစ၏။ လွပဝျဖိဳး၍ ျမင္းေကာင္းတို႔၏ လကၡဏာမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ကို သမိန္ဗရမ္းျမင္လွ်င္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္၏။ ျမင္းပ်ိဳ၏ ေက်ာထက္တြင္ လက္ကို တင္ၾကည့္၏။ အနည္းငယ္မွ် နိမ့္မက်။ ျမိဳ႕တြင္းမွ ျမင္းမ်ားႏွင့္မတူ။ ခြန္အားဗလေကာင္းေသာ ျမင္းေကာင္းျဖစ္သည္ကို သိရ၏။ ျပိဳင္ဘက္ကင္းေသာ ျမင္းျဖစ္၍ စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္သျဖင့္ ကၾကိဳးတန္ဆာမ်ားကို ခ်ည္ေစ၏။

   "ကြ်ႏု္ပ္ စိတ္ၾကိဳက္ျမင္းကို ရပါျပီ။ ျမင္္းႏွင့္ ရင္းႏွီးရန္ႏွင့္ စစ္ထိုးတတ္ေအာင္ ျမင္းကို ေလ့က်င့္ခြင့္ ျပဳေတာ္မူပါ" ဟု သမိန္ဗရမ္း ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ ေ႐ႊနန္းသခင္လည္း ခြင့္ျပဳေတာ္မူသျဖင့္ သမိန္ဗရမ္းသည္ တုတ္၊ ဓားႏွင့္ လွံတုိ႔ကိုကိုင္၍ ျမင္းထက္သို႔တက္ကာ ျမိဳ႕ျပင္သို႔ ဒုန္းဆိုင္းႏွင္ေလသည္။ လမ္းတြင္ ေျမမႈန္မ်ား ထသျဖင့္ ျမင္းႏွင့္လူကို မျမင္ရေတာ့ေပ။ ျမန္မာေသနာပတိမ်ားသည္ သမိန္ဗရမ္းအား သံသယျဖစ္ၾကသည္။

    "သမိန္ဗရမ္း ပလီသည္။ ေ႐ႊနန္းသခင္ကို လိမ္လည္လွည့္ဖ်ား၍ ဟံသာဝတီသို႔ ထြက္ေျပးျပီ"
ဟု ဆိုၾက၏။ ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ ယင္းသို႔ မွဴးမတ္မ်ားဆိုၾကလွ်င္ ပူပင္ေတာ္မူ၏။ ေထာင္မွဴးအား ေခၚ၍ေမး၏။

  "သမိန္ဗရမ္းသည္ သစၥာရွိသည္။ ေျဖာင့္မတ္လြန္းသည္။ ေ႐ႊနန္းသခင္အား လိမ္လည္၍ ထြက္ေျပးမည္ မဟုတ္ပါ။ ျမင္းပ်ိဳသည္ အ႐ုိင္းျဖစ္သျဖင့္ စီးက်င့္ရရန္ ေလ့က်င့္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ က်င့္သားရလွ်င္ မုခ်ျပန္လာမည္ကို ကြ်န္ေတာ္ယူဆပါသည္။ ေ႐ႊနန္းရွင္ ဆိုင္းငံ့၍ ေစာင့္ေတာ္မူပါ။"
ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။
  သို႔ေသာ္လည္း ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ သံသယစိတ္ မကုန္ေသးသျဖင့္ အတြင္းေဆာင္သို႔ ဝင္ေတာ္မမူဘဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ ေနေတာ္မူ၏။ ေသနာပတိမ်ားကိုလည္း သမိန္ဗရမ္းအလာကို ေစာင့္စားေနေစ၏။
သမိန္ဗရမ္းသည္ နံနက္ပိုင္းမွစ၍ ျမင္းကို ဒုန္းစိုင္းႏွင္ကာ ျမိဳ႕ျပင္သို႔ထြက္ျပီး စိတ္တုိင္းက်ေအာင္ ေလ့က်င့္သည္။ ေနေစာင္း၍ သံုးခ်က္တီးအခ်ိန္တြင္ ျမင္းကိုအလွစီးလ်က္ ျမိဳ႕တြင္းသို႔ ဝင္လာေလ၏။ ျမင္းကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ေလ့က်င့္ခဲ့သည္။ ျမင္းကို အလွစီး၍ သမိန္ဗရမ္း ဝင္လာသည္ကို အေဝးမွျမင္ရလွ်င္ပင္ ေသနာပတိမ်ားက အသံက်ယ္စြာျဖင့္
"သမိန္ဗရမ္း ျပန္လာျပီ။ သမိန္ဗရမ္း ျပန္လာျပီ။ ေထာင္မွဴးေျပာသည့္အတိုင္း မွန္ေပသည္"
ဟု ဟစ္ေအာ္ၾက၏။ ဘုရင္မင္းေခါင္လည္း သမိန္ဗရမ္း ဝင္လာသည္ကုိ ျမင္လွ်င္ လြန္စြာ ဝမ္းသာအားရေတာ္မူ၏။
 "သမိန္ဗရမ္းသည္ ေယာက်္ားေကာင္းတစ္ေယာက္ဟူ၍ မွတ္ယူႏိုင္ျပီ။ သစၥာတရား ခုိင္ျမဲေပသည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ရွိသည္။ ရဲစြမ္းသတၱိႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။ ျပိဳင္ဘက္ ကင္းသည္။"
ဟု စိတ္တြင္ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူ၏။ သမိန္ဗရမ္းသည္ ျမင္းထက္မွသက္၍ ေ႐ႊနန္းသခင္ထံ ဝင္ေရာက္ရွိခိုးလ်က္

   "ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စိတ္တုိင္းက် ျမင္းကို ေလ့က်င့္ျပီးပါျပီ။ ကာမဏိဦးေခါင္းသည္ ကြ်ႏု္ပ္လက္က မလြတ္ေတာ့ျပီ။ ေ႐ႊနန္းသခင္ထံ အရဆက္သပါမည္။ သို႔ျဖစ္၍ သံျခင္းတစ္ခုကို ကြ်ႏု္ပ္လိုပါသည္။ ကာမဏိဦးေခါင္းကိုျဖတ္ျပီး ေျမသို႔မက်မီ ခြ်န္းျဖင့္ခ်ိတ္၍ သံျခင္း၌ထည့္ကာ ေ႐ႊနန္းသခင္အား ဆက္သပါမည္" ဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ ထိုအခါ မွဴးမတ္မ်ားက

  "ေ႐ႊနန္းရွင္က သူ႔ကို ခ်ီးမြမ္းဖန္မ်ားလို႔ သူ႔စကား ၾကီးမားလွသည္။ ဘဝင္ျမင့္လြန္းသည္။ ၾကံဳးဝါးလြန္းေပသည္" ဟု တီးတိုးဆိုၾက၏။
ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ ပတၱျမားစီေသာ ျမင္းကၾကိဳးတန္ဆာ၊ ေ႐ႊေရာင္ေခါင္းေပါင္း၊ နဝရတ္ကုိးသြယ္ လက္စြပ္ႏွင့္တကြ စစ္ထိုးရန္ လက္နက္ပစၥည္း ဟူသမွ်ကို သမိန္ဗရမ္းအားေပးေတာ္မူ၏။ ျမင္းကို အလွဆင္ျမန္းရန္ မင္းနႏၵမိတ္အား တာဝန္ေပးေတာ္မူ၏။ သမိန္ဗရမ္းအလား စိတ္တုိင္းက် လုိအပ္သမွ် ပစၥည္းမ်ားကို ေပးေစ၏။ ထို႔ေနာက္ တ႐ုတ္ျပည့္ရွင္ထံသို႔ ရာဇသံစာႏွင့္ စစ္ထိုးမည့္ အခ်ိန္ကာလကို ခ်ိန္းခ်က္ျပဳေတာ္မူ၏။ လက္ေဆာင္ပဏၰာႏွင့္ ရာဇသံစာကို မင္းမဟာရာဇာလက္ အပ္၍ေစေတာ္မူ၏။