ခ်မ္းေအးလွေသာ အညာေဒသ၏ မိုးညတစ္ညျဖစ္သည္။ ေသာ္တာလမင္းသည္ ေအးျမေသာအလင္းေရာင္ကို အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာတစ္ခြင္လံုးအားလႊမ္းျခံဳထိန္ညီွးေပးထားေသာ္လည္း ေန႔ဘက္က႐ြာခဲ့ေသာမိုးေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးသည္ ျမဴမႈန္တို႔ျဖင့္ရစ္သိုင္းကာ မႈိင္းျပျပရွိေနေလ၏။
တေန႔တာပတ္လံုး လယ္ထဲ၌ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးေနခဲ့ရေသာ ႐ြာသူ႐ြာသားတို႔သည္လည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္သမွ်ကို အိပ္စက္ျခင္းျဖင့္ေျဖေျဖာက္ေနသည္ရွိၾကသျဖင့္ သူတို႔႐ြာကေလးသည္ တခါတရံမွေပၚထြက္လာေသာ ဇီးကြက္ေအာ္သံ၊ သစ္႐ြက္တို႔ ေလတိုးသျဖင့္ လႈပ္ခတ္သံတို႔မွလြဲလွ်င္ ပကတိတိတ္ဆိတ္စြာအိပ္ေမာက်ေနေလသည္။ဂုတ္က်ား၏ က်ယ္ေလာင္ေသာ ေဟာင္သံက ည၏ၿငိမ္သက္မႈကို လႈပ္ႏႈိး၍သြားေစသည္။ အစာရွာေနေသာ ညဥ္႔ငွက္အုပ္တို႔လန္႔ကာ “ဝုန္းကနဲ”ထပ်ံၾကသည္။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားေသာ အသံမ်ားေၾကာင့္ ႐ြာစည္း႐ုိးအတြင္းဘက္ရွိ လင့္စင္ထက္၌ ငိုက္ေကာင္းေနေသာ ကင္းသမားမ်ားႏုိးႏိုၾကားၾကားျဖစ္ကုန္သည္။ ႐ြာစည္း႐ုိးဟုဆိုေသာ္လည္း ကြ်န္းပင္၊ ပ်ဥ္းကတိုး စေသာ အပင္ႀကီးမ်ားကို အလံုးလိုက္ေခ်ာသတ္ၿပီးမွစိုက္ထူထားေသာေၾကာင့္ အေတာ္အတန္ခိုင္ခ့ံယံုမွ်မက ျမင့္လည္းျမင့္မားလွေပသည္။ လင့္စင္ကိုကား စည္း႐ုိးအတြင္းဘက္မွကပ္လ်က္ေဆာက္ထားၿပီး စည္း႐ုိးထက္ျမင့္ေသာေၾကာင့္ လင့္စင္ထက္မွ ႐ြာအဝင္တံခါးမႀကီးႏွင့္တကြ ႐ြာနီးအစပ္ပတ္ဝန္းက်င္မ်ားကိုပါ ျမင္ႏိုင္ေလသည္။ ေက်း႐ြာအတြင္းရွိကာလသားမ်ားကား ဤလင့္စင္ထက္၌ ရပ္႐ြာလံုျခံဳေရးအတြက္ အလွည့္က်စံနစ္ျဖင့္ ကင္းေစာင့္ရေလသည္။ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ရွိပါ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားစုေဝးႏုိင္ေစရန္ ေၾကးေမာင္းႀကီးတစ္ခုကိုလည္း လင့္စင္ထက္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထား၏။ ထိုကဲ့သို႔ စနစ္က်ေသာအစီအမံမ်ားေၾကာင့္လည္း ဤ႐ြာကေလးသည္ ခိုးသား၊ဓါးျပေဘးမွ ကင္းလြတ္ေနရသည္မဟုတ္ပါလား။
“ေဟ့ေကာင္ နီတြတ္၊ ဂုတ္က်ားေဟာင္သံၾကားတယ္ ထၾကည့္စမ္း၊ မင္းကြာ တာဝန္ခ်ိန္ခြဲထားရဲ႕သားနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္ခ်ိန္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရတယ္လို႔။”
လန္႔ႏုိးလာေသာကာလသားေခါင္းညြန္႔ေဖက အလွည့္က်ကင္းသမားနီတြတ္ကို လွမ္းႀကိမ္းသည္။
“မအိပ္ပါဘူး..ဟ။ .ေမွးကနဲျဖစ္သြားတာပါ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ဖိုးေမာင္ျပန္လာတာပဲေနမွာေပါ့..”ဟုေရ႐ြတ္ယင္း နီတြတ္က ေျပေလ်ာ့ေနေသာလံုခ်ည္စဆြဲကာ အိပ္မႈန္စံုဝါးျဖင့္ထရပ္သည္။ တိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာ မီးတုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုျဖဳတ္ကာ ႐ြာတံခါးႀကီးဘက္သို႔ၾကည့္သည္။ ၾကည့္ပင္ၾကည့္ျငားေသာ္လည္း အိပ္ခ်င္စိတ္မေျပေသးေသာမ်က္လံုးမ်ားက ေရာင္ျပန္ဟတ္ေနေသာမီးေတာက္ကိုေက်ာ္၍ ေအာက္ဘက္သို႔ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရေခ်။
“ေဟ့..ေအာက္ကဘယ္သူလည္းကြ..”
နီတြတ္ …… လွမ္းေအာ္ေမးသည္။
“ေဟ့.. နီတြတ္လား…က်ဳပ္.. ဖိုးေမာင္ပါ။ ေခ်ာင္းထဲက ငါးေထာင္ၿပီးျပန္လာတာ”
“ေအာ္…ေအး …ေဟ့ေကာင္သံလံုး၊၊ ဖိုးေမာင္ျပန္လာတာကြ၊ မလြယ္ေပါက္ဖြင့္ေပးလိုက္” ဟုေအာက္ဘက္တံခါးမႀကီးတြင္တာဝန္က်ေသာ သံလံုးကိုလွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ ကြ်ီ..ကနဲ ပြင့္သြားေသာ မလြယ္ေပါက္တံခါးမွ ဖိုးေမာင္လွ်ိဝင္လာသည္။ မလြယ္တံခါးကား တံခါးေပါက္ဟုဆိုေသာ္လည္း ပင္မ႐ြာအဝင္တံခါးမႀကီး၏ ေဘးဘက္မွ လူတစ္ကိုယ္ဝင္ဆံ့႐ုံသာေဖာက္ထားေသာေၾကာင့္ ခေမာက္၊ ပစ္ကြန္၊ ပလိုင္းတို႔ျဖင့္ ငါးေထာင္ၿပီးျပန္လာေသာဖိုးေမာင္မွာ ကိုယ္တေစာင္းအေနအထားကိုပင္ ခါးကိုင္း၍ခဲရာခဲစစ္ ဝင္ရေလသည္။
“ဖိုးေမာင္…မင္း..ဒီညျပန္လာတာ တယ္ေနာက္က်ပါလား။ ဟင္းစားရွာတာလဲ ရွာတာေပါ့။ သတိေလးဘာေလးလည္းထားဦး။ ေခတ္ႀကီးက ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူးကြ။”
တံခါးဖြင့္ေပးေသာ သံလံုးကဖိုးေမာင္ကို ခရီးေရာက္မဆိုက္ဆီးကာဆူသည္။ ဒီ႐ြာမွာေမြး၊ ဒီ႐ြာမွာအတူႀကီးျပင္းခဲ့ၾကေသာ ဆိုးတူေကာင္းဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္စိတ္ရင္းကို တစ္ေယာက္ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ေမာေမာႏွင့္ျပန္လာေသာသူအား နားပူေအာင္လုပ္ေနသည္ဟု ဖိုးေမာင္မထင္ရက္ပါ။ သူ႔အား ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းေစလိုေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း၏ ဂ႐ုဏာေဒါသကို ဖိုးေမာင္အျပံဳးျဖင့္တုန္႔ျပန္ရမည္သာ။
“ေအးပါဟ…ခုတေလာ အမ(အေမ)က သိပ္မမာေတာ့ ယာဂုထဲကို ငါးေလးဘာေလးထည့္ျပဳတ္ေကြ်းရင္ ခံတြင္းလိုက္တယ္ဆိုလို႔ပါ။”
“မင္းအတြက္ စိုးရိမ္လို႔ပါ။ အရင္လက ကိုရင္ေခြးပု ထင္းေခြသြားရင္း ေတာပုန္းေတြေသနတ္နဲ႔လိုက္ပစ္လို႔ေျပးရတာ မင္းအသိပဲမဟုတ္လား။”
“ငါသိပါတယ္ … ကေန႔မွ ေခ်ာင္းထဲလည္း ငါးေတြလႊတ္ပြက္တာကိုး။ ေနာက္ေန႔ေတြက် ေစာေစာျပန္တာေပါ့.. ဟုတ္ၿပီလား။ ဒါနဲ႔ မင့္အိမ္အတြက္ ဟင္းစားယူသြားဦး။ ကေန႔မိတာေတြ အကုန္အေကာင္ႀကီးေတြခ်ည္းပဲ။ မင့္တအိမ္စာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေလာက္တယ္။”
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ဖိုးေမာင္ ပလိုင္းထဲမွငါးတစ္ေကာင္ထုတ္ကာ သံလံုးအားေပးသည္။
“ဂုပ္က်ား… ကေန႔ေတာ့မင္းေန႔ပဲေဟ့။ လာ..အိမ္လိုက္ခဲ့ကြာ။ အိမ္ေရာက္မွ ငါး႐ံ႕ေခါင္းနဲ႔ ထမင္းနယ္ေကြ်း..မကြ။”
သံလံုးႏွင့္ စကားေျပာေနရင္းမွ နံေဘးတြင္ဝပ္ေနေသာ ဂုပ္က်ားဘက္သို႔လွည့္ကာ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ဂုပ္က်ားကလည္း ဖိုးေမာင္ေျပာသည္ကို သေဘာေပါက္သည့္အလား ဝပ္ေနရမွ ေခါင္းေထာင္လည္ဆံ့ကာ အၿမီွးလႈပ္ျပသည္။ အမွန္ကား ဂုတ္က်ားကား ေခြးေလေခြးလြင့္တေကာင္တည္း။ ဂုတ္က်ားဟူေသာနာမည္မွာလည္း ကင္းသမားတို႔ေပးထားေသာေၾကာင့္ တြင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဖိုးေမာင္ ငါးရွာမွျပန္လာတိုင္း ဂုပ္က်ားအား အစာေကြ်းျမဲျဖစ္သျဖင့္ သံေယာဇဥ္တြယ္ကာ ဖိုးေမာင္ျပန္လာခ်ိန္တိုင္း ဤေနရာမွလာေရာက္ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဤအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ႐ြာတံခါးမွေခြးေဟာင္သံၾကားပါက ဂုပ္က်ားေဟာင္သံျဖစ္၍ “ဖိုးေမာင္လာၿပီ”ဟု ႐ြာမွလူမ်ား ဆိုစမွတ္ျပဳၾကကုန္သည္။
“အင္း..ငါသြားေတာ့မယ္။ မနက္က်မွဆံုတာေပါ”့
“ေၾသာ္…ေအး…ေအး”
စကားမဆံုးမီ လေရာင္ေအာက္တြင္ ခေမာက္ေဆာင္းလ်က္ ငါးပလိုင္းကိုစလြယ္သိုင္း၊ ပစ္ကြန္ကို လက္ယာဘက္ပုခံုးေပၚတြင္လွ်ိလ်က္ ထြက္ခြာသြားေသာဖိုးေမာင္ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ကာ ကိုရင္သံလံုး သက္ပ်င္းရွည္ႀကီးခ်မိသည္။ ဖိုးေမာင္မွာ ဖခင္တိမ္းပါးသြားခ်ိန္မွစ၍ မက်န္းမာေသာမိခင္အိုႀကီးကို တစ္ေယာက္တည္း မၿငိဳမျငင္ျပဳစုေနသူျဖစ္သည္။ ဖခင္မဆံုးမီကပင္ ခ်စ္တီးထံေပါင္ႏွံခဲ့ရေသာ လယ္ယာမ်ားမွာလည္း ဖခင္တိမ္းပါးၿပီးေနာက္ ခ်စ္တီးလက္ ဝကြက္အပ္လိုက္ရသည့္အျပင္ မေၾကလည္ေသးေသာ အတိုးမ်ားကို မိမိလယ္ကြက္၌ပင္ သူရင္းဌားဝင္လုပ္ကာ လုပ္အားျဖင့္ေပးဆပ္ေနရေသးသည္။ အလုပ္သိမ္း၍ အိမ္ျပန္္လွ်င္လည္း ထင္းခြဲ၊ေရခပ္သည္မွအစ အိမ္ေဝယ်ာဝစၥမ်ားမွာလည္း ဖိုးေမာင္၏တာဝန္တည္း။ အိမ္မႈကိစၥမ်ားၿပီးဆံုးခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဖိုးေမာင္တစ္ေယာက္ ပစ္ကြန္ကိုလြယ္ကာ ႐ြာအျပင္ဘက္ေခ်ာင္း႐ုိးတစ္ေလ်ာက္ ျမံဳးေထာင္၊ ငါးရွာ၊ ဖားရွာထြက္ရေလၿပီ။ ယခင္အခ်ိန္မ်ားကေတာ့ ဖိုးေမာင္ႏွင့္အတူအျခားကာလသားမ်ားပါ ငါးရွာထြက္ေလ့ရွိၾကေသာ္လည္း ေခ်ာင္း၏တဖက္ကေတာထဲတြင္ မည္သို႔ေရာက္ရွိလာမွန္းမသိေသာ ေသနတ္ကိုင္လူရမ္းကားတစ္စုလာေရာက္ စခန္းခ်သည္မွစ၍ ႐ြာသားမ်ားမသြားလာဝံ့ေတာ့ေခ်။ ဝက္၊ကြ်ဲ၊ႏြား ေပၚမွ သား၊ငါးစားသံုးရေသာ ယင္း႐ြာကေလးသည္ ဖိုးေမာင္၏ေကာင္းမႈေၾကာင့္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ငါးဟင္း၊ ဖားဟင္းတို႔ စားသံုးခြင့္ရၾကေလသည္။ ထို႔အတြက္ ဖိုးေမာင္ျပန္ရေသာ ေစတနာအဖိုးအခမ်ားကား ဆန္၊ဆီ၊ဆားမွအစ အျခားေသာမီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းမ်ားတည္း။ တစ္ဦးလိုအပ္ခ်က္ကို တစ္ဦးေဖးမကူညီေပးတတ္ေသာ ဤ႐ြာကေလးတြင္ ဖိုးေမာင္သည္လည္း တတပ္တအားဝင္ေရာက္ျဖည့္ဆည္းေပးလ်က္ရွိေနသည္. မဟုတ္ပါလား။
ခ်မ္းေအးလွေသာ အလားတူညတစ္ညျဖစ္သည္။ အံု႔မႈိင္းေနေသာျမဴမႈန္မ်ားၾကားတြင္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးသည္လည္း ေအးျမၿငိမ္သက္ေန၏။ ပုစင္းရင္ကြဲတို႔၏ေအာ္ျမည္သံ၊ ဇီးကြက္ေဟာက္သံ၊ အိမ္ေျမွင္စုပ္ထိုးသံတို႔ကိုလည္း ဟိုမွ၊ဒီမွၾကားေနရ၏။
“ဝုတ္..ဝုတ္…ဝုတ္”
႐ုတ္တရက္ ထိုးေဟာင္လိုက္ေသာ ဂုပ္က်ားေဟာင္သံက ႐ြာတစ္ခုလံုးကို လႊမ္းျခံဳသြားသည္။ ေဟာ… ဖိုးေမာင္ျပန္လာၿပီ။
လင့္စင္ထက္က ကင္းသမားက ထံုးစံအတိုင္း မီးတုတ္ဆြဲကာ ႐ြာတံခါးဘက္လွမ္းၾကည့္သည္။ ႐ြာတံခါးဝတြင္ လူတစ္ဦး ေတြေတြႀကီးရပ္ေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ ဘယ္သူလဲ။ ဘာလို႔ရပ္ေနရတာလဲ။ ဟင္..ဖိုးေမာင္ ပါလား။ ဟုတ္ပ….။ သူ႔ပံုစံအတိုင္း ခေမာက္ေဆာင္းလ်က္ ပလိုင္းလြယ္ကာ ႐ြာတံခါးဝတြင္ ရပ္ကာတံခါးမႀကီးအား ေတြေဝၿပီးေမာ့ၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေနပါဦး… ထူးဆန္းလိုက္တာ။ အရင္တုန္းကလိုမ်ိဳး တံခါးဖြင့္ေပးပါလို႔ ဘာေၾကာင့္မ်ားမဆိုရတာတုန္း။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း စီးဆင္းသြားေသာေမးခြန္းမ်ားကို အေျဖရွာရန္ ကင္းသမားကလွမ္းေအာ္သည္။
"ေဟ့..တံခါးဝက.. ဘယ္သူလဲေဟ့"
ကင္းေစာင့္သမား၏ အေမးကား တံခါးဝတြင္ရပ္ေနသူ၏ စိတ္ဝိညာဥ္ကို လႈပ္ႏႈိးလိုက္သကဲ့သို႔ျဖစ္ကာ ျပန္လည္၍ဟစ္ေအာ္ေလသည္။
"ကင္းသမားေတြ.. ေမာင္းထုၾကေဟ့၊ ေမာင္းထုၾက..။ လူစုၿပီးငါတို႔႐ြာကိုကာကြယ္ၾက…။ ဓါးျမေတြ ငါ့ကိုဖမ္းထား …….. "
ဒိုင္း…ဒိုင္း ..ဒို္င္း ဟူေသာ ယမ္းေပါက္ကြဲသံမ်ားက ဖိုးေမာင္၏ ဟစ္ေအာ္သံကို ျဖတ္ေတာက္တားဆီးလိုက္သည္။
"ဒူ…ဒူ…ဒူ…ဒူ"
"ဝုတ္…ဝုတ္…ဝုတ္"
ယမ္းေပါက္ကြဲသံႏွင့္အၿပိဳင္ လင့္စင္ထက္မွ ေမာင္းသံ၊ ဂုပ္ၾကား၏ ရင္ကြဲတမွ်ေဟာင္သံ၊ ကင္းသမားတို႔၏ ေအာ္ဟစ္သံကား ႐ြာပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးသာမက ေခ်ာင္း႐ုိးတေလ်ာက္အထိပင္ ပဲ့တင္ထပ္၍သြားေလၿပီ။ ႐ြာတစ္ခုလံုးလည္း မီးေရာင္တို႔ျဖင့္ လင္းထိန္သြားသည္။ ျမဴေငြ႔တို႔လည္းပ်ယ္ရေလၿပီ။ ေလး၊ ျမွား လက္နက္တို႔ျဖင့္ စုေဝးေရာက္လာၾကေသာ ႐ြာသားတို႔၏ ညီညြတ္မႈေၾကာင့္ ဓါးျမတို႔လည္း ေသနတ္ေဖာက္ကာ ေျပးေလျပီ။
တစစျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေအးျမျခင္းက ျပန္လည္ႀကီးစိုးလာသည္။ မေအးခ်မ္း၊ မၿငိမ္သက္ႏုိင္သည္မွာကား ႐ြာသူ၊ ႐ြာသားမ်ား၏ ရင္ထဲမွေသာကအပူမီးမ်ားသာလွ်င္တည္း။ ေသြးအိုင္ထဲ လဲေလ်ာင္းေနရေသာ ဖိုးေမာင္၏ ျဖစ္တည္မႈသည္ မၾကာမီဆံုးခန္းတိုင္ေရာက္ေတာ့မည္ကို သူတို႔အားလံုးရင္ထဲတြင္ လက္မခံခ်င္ပဲ၊ လက္ခံေနရသည္။ အိမ္မက္မဟုတ္မွန္းသိရက္နဲ႔ အိမ္မက္ျဖစ္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေနၾကသည္။ တခဏအတြင္းျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာအရာမ်ားမွာ မယံုႏိုင္ေအာင္မ်ားျပားလွသည္။ ငယ္႐ြယ္သူတို႔ကား တ႐ႉံ႕႐ႉံ႕ငိုေနၾကေလၿပီ။ ေယာက်္ားသားမ်ားက ပါး႐ုိးမ်ားေပၚသည္အထိ အံကိုႀကိတ္ကာလက္သီးဆုတ္ထားၾကသည္။ သက္ႀကီးသူတို႔ပင္လွ်င္ အေၾကာင္းမဲ့မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ ခတ္ကာ၊ မ်က္ႏွာတဖက္သို႔လွည့္ထားရေလသည္။ ေၾသာ္…..ဒီညအဖို႔..ညတာရွည္လြန္းပါတကား....။
ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြက ဘာကိုမွ သဲသဲကြဲျမင္ႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့ပါ။ နားမ်ားမွာလည္း အူေနၿပီး မသဲမကြဲ ဗလံုးဗေထြးအသံမ်ားသာၾကားေနရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေသြ႔ေျခာက္ကာ မလုပ္ရွားႏုိင္ေတာ့ေခ်။ ရင္ထဲက စကားလံုးေတြက လည္ေခ်ာင္းဝမွာတင္ ဆို႔တစ္လို႔ေနပါတယ္။ ကိုယ္ခႏၹာအႏွံ႔အျပားမွာလည္း နာက်င္မႈဒဏ္မ်ားကို အျပင္းအထန္ခံစားေနရၿပီး ဝင္သက္ထြက္သက္တိုင္းဟာ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို ဆုတ္ေခ်ေနသလိုခံစားေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ေက်နပ္ပါတယ္။ မိမိကိုယ္က ထြက္တဲ့ေသြးနဲ႔ မိမိကိုေမြးဖြားခြင့္ေပးခဲ့ေသာ ဤေျမ၊ ဤ႐ြာ၊ ဤေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီေလ။ ခုေတာ့ ဒီ႐ြာကေလး လံုျခံဳသြားၿပီ။ အႏၱရာယ္ကင္းလြတ္သြားၿပီ။ မၾကာခင္ ေရာင္နီလာေတာ့မယ္။ ခြဲခြရေတာ့မယ္.။ ေမြးသမိခင္ေက်းဇူးရွင္ကိုလည္း သားေမာင္ ဒီေနရာကကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္။ အျပစ္မ်ားရွိရင္ေက်ပါေစ။ အခြင့္ရွိေသးရင္ေတာ့ ဒီ႐ြာကေလးကို ေနာက္တေခါက္ေလာက္ ျမင္ခဲ့စမ္းခ်င္ပါတယ္ ..တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ျမင္ကြင္းမ်ားေတြဝါးလာေလၿပီ ……
ဂုပ္က်ား ဆြဲဆြဲငင္ငင္အူသည္……
“အူ…. အူ …… အူ…………”
တိုက္ဆိုင္စြာ ေကာင္းကင္မွ ၾကယ္တစ္ပြင့္ လြင့္ေႁကြသြားသည္။ ……
မိုးရာသီမွ ေဆာင္းရာသီ … ေဆာင္းရာသီမွေႏြရာသီ ….. ေႏြရာသီမွမိုးရာသီ။ ရာသီေတြအလီလီေျပာင္းလဲခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔႐ြာကေလးမွာ မေျပာင္းလဲတဲ့ျဖစ္စဥ္တစ္ခုေတာ့ရွိေနပါေသးတယ္။ မေျပာင္းလဲတာကေတာ့ ……
ခ်မ္းေအးလွေသာ မိုးညတစ္ညျဖစ္သည္။ အံု႔မႈိင္းေနေသာျမဴမႈန္မ်ားၾကားတြင္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးသည္လည္း ေအးျမၿငိမ္သက္ေန၏။ ပုစင္းရင္ကြဲတို႔၏ေအာ္ျမည္သံ၊ ဇီးကြက္ေဟာက္သံ၊ အိမ္ေျမွင္စုပ္ထိုးသံတို႔ကိုလည္း ဟိုမွ၊ဒီမွၾကားေနရ၏။
“ဝုတ္..ဝုတ္…ဝုတ္”
ဂုပ္က်ား႐ုတ္တရက္ထိုးေဟာင္သည္။
လင့္စင္ေပၚကကင္းသမားက ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ႀကီးကိုဖြာေနရမွ တစ္ကိုယ္တည္းေခါင္းညိမ့္ရင္း တီးတိုးေျပာသည္
“ဖိုးေမာင္လာၿပီ” ……
ဝန္ခံခ်က္
ကဗ်ာဆရာ၊ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ (၅-၁၂-၁၉၆၂) မွာ ေရးသားခဲ့တဲ့ ဖိုးေမာင္လာၿပီ ကဗ်ာကို ဖတ္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရင္ထဲနင့္သြားေအာင္ကို ခံစားရပါတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ကဗ်ာအေရးအသားဟာ ရွင္းလင္းေျပျပစ္ၿပီး စကားေျပျပန္စရာမလိုေအာင္ကို ေျပာင္ေျမာက္ေကာင္းမြန္လွတဲ့ အေရးအသားပါ။
ဒီကဗ်ာေလးရဲ႕ မူရင္းဇတ္အိမ္က ေကာင္းလြန္းေနတာေၾကာင့္ ဇတ္လမ္းတပုဒ္အေနနဲ႔ျပန္ေရးၾကည့္ဖို႔ႀကိဳးစားၿပီး ဒီဇတ္လမ္းေလးကို ေရးခဲ့မိတာပါ။ ဆရာ့ကဗ်ာဟာ အဆင့္အတန္းျမင့္မားလြန္းလို႔ ကြ်န္ေတာ့္လိုငခြ်တ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီလိုျပန္မေရးသားသင့္ဘူးလို႔ နားလည္မိေပမယ့္ ဆရာ့ကိုပူေဇာ္တဲ့အေနနဲ႔ေရာ၊ ညီငယ္၊ညီမငယ္ေတြကိုပါ ဇတ္လမ္းတစ္ခုအေနနဲ႔ နားလည္သင့္တယ္လို႔ ထင္မိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ ေရးသားမိတာပါ။
ဇတ္လမ္း၊ ဇတ္အိမ္ ေကာင္းမြန္ပါက ဆရာမင္းသုဝဏ္၏ မူရင္းဇတ္အိမ္ အင္မတန္ေကာင္းမြန္ျခင္းေၾကာင့္ပါလို႔ ႐ုိးသားစြာဝန္ခံလိုၿပီး၊ တင္ျပခ်က္ညံ့ဖ်င္းပါက ကြ်ႏု္ပ္၏ည့ံဖ်င္းမႈသက္သက္သာျဖစ္ပါေၾကာင္း ပြင့္လင္းစြာဝန္ခံပါရေစ..။ ။
ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္
လြယ္အိတ္
၁၃.စက္တင္ဘာ.၂၀၁၁
(ေခတၱတ႐ုတ္ျပည္)
