ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား (၁)

ငယ္ငယ္တုန္းက ႐ုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ျပီး ႐ူးသြပ္ခဲ့ရတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားၾကီးဘဝကို လက္ေတြ႔ေရာက္ေတာ့မွ မွန္းခ်က္နဲ႔ႏွမ္းထြက္ မကိုက္မွန္း ရင္နာနာနဲ႔သိလိုက္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ...... ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာမ်ား တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမင္းသားက ခပ္ေခ်ာေခ်ာ၊ မာနခပ္ၾကီးၾကီးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ မင္းသမီးနဲ႔ေတြ႔၊ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ဘုနဲ႔ေဘာက္ ရန္ေတြျဖစ္၊ မင္းသားက ကန္႔လန္႔လိုက္တိုက္၊ မင္းသမီးက စိတ္ဆိုး၊ မင္းသားသူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုင္းဗ႐ုတ္က်၊ ေနာက္ဆံုး နားလည္မႈရ၊ အေဆာင္မွာ ဂစ္တာသြားတီး၊ အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚမွာထိုင္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းလဲ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြမွာေတာ့ နင္ဂ်ာေတြရပ္ကြက္ထဲ အေႂကြးသြားေတာင္းရတဲ့ ဆာမူ႐ုိင္းလို ဘယ္အခ်ိန္လက္နက္ပုန္းနဲ႔ ထျပစ္မလဲလို႔ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ...

"ေရေၾကာင္းပညာတကၠသိုလ္၊ အပတ္စဥ္ (၁)၊ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲ"  ။ ေရးေနၾကမို႔သာေရးထားၾကတာ အကုန္လံုးက "ေမာင္"ေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းက ဘယ္ "မယ္" မွကို မေခၚေသးတာပါ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ ကုိယ့္ကံကိုက ဂလိုခ်ည္းပဲကိုး။ ေျပာရဦးမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းက "စကတည္းက ယဥ္သကို ဆိုသလို ေက်ာင္းစဖြင့္တာလဲ ခပ္ဆန္းဆန္း။ " သူမ်ားအသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းတကၠသိုလ္ေတြဆို တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ေတြေလွ်ာက္ျပီးသိပ္မၾကာဘူး စဖြင့္ၾကျပီ။ ဆိုပါေတာ့ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္က ၉လ ပိုင္းေလာက္မွာ ေခၚတယ္ဆိုရင္ ၁၁ လပိုင္း၊ ၁၂ လပိုင္းေလာက္ဆို ေက်ာင္းေတြက စတက္လုိ႔ရျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရေၾကာင္းတကၠသို္လ္ၾကီးကေတာ့ ၉လ ပိုင္းေလာက္ကတင္ထားတဲ့ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္က ေနာက္ႏွစ္၆လပိုင္းေလာက္မွ ေအာင္စာရင္းထြက္ျပီး ၈လပိုင္းမွာ မွစတက္ရတယ္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေစာင့္လိုက္ရတဲ့ သေဘာေပါ့။ ေက်ာင္းစဖြင့္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တျခားတကၠသိုလ္တခုခုမွာ ႏွစ္ဝက္ေလာက္တက္ျပီးသားေတြခ်ည္း။ ဟုိဘက္ေက်ာင္း မက်၊ ဒီဘက္ေက်ာင္းမေရာက္ ေမာင္ေတြဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေက်ာင္းသား"အထာရသ"ေတြလည္း အေတာ္အတန္ျပည့္စံုလာက်တဲ့ ထိပ္သီးလက္ေ႐ြးစင္ေတြ။ ကြ်န္ေတာ္ဆုိ အရင္က သြားဖက္ဆိုင္ရာေဆးတကၠသိုလ္တက္ေနတာ။ ဟိုဖက္ေက်ာင္းဆက္တက္ေနရင္ က်ေတာ့မွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနလို႔ ဒီဘက္ေျပးလာတာ (ႂကြားတာ..)။ ေျပာရဦးမယ္ ကြ်န္ေတာ္သြားေဆးမွာ တက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိတယ္။ ခ်င္းတိုင္းရင္းသား၊ နာမည္က ယုစံႏွင္းတဲ့။ ဘာလို႔ ေခၚလဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္းမသိဘူး။ က်ားက်ားလ်ားလ်ား ေဘာလံုးသမားပါပဲ (အျပင္ပန္းကိုေျပာတာပါ၊ အတြင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိးလည္း မသိဘူး)။ ကိုယ့္ဆရာလည္း ေရေၾကာင္းေလွ်ာက္တယ္။ အင္တာဗ်ဴးေတြ ဘာေတြေတာင္လာေျဖသြားေသးတယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္လို႔ ကြ်န္ေတာ္သြားၾကည့္ေတာ့ သူလည္းေအာင္တယ္။ သူကေတာ့ ေအာင္စာရင္းေတာင္လာမၾကည့္ေတာ့ဘူး။ တျခားသူငယ္ခ်င္းနာမည္ေတြလိုက္ရွာေနတုန္း ေဘးနားကေအာင္စာရင္းလာၾကည့္တဲ့ သူေကာင့္သားႏွစ္ေကာင္က သူတို႔ခ်င္းလက္တို႔ျပီး "ေဟ့ေကာင္ မိန္းကေလးေတြလည္းပါတယ္ကြ" လို႔ေျပာသံၾကားလိုက္ေသး။ ယုစံႏွင္းဆိုေတာ့ မိန္းကေလးလို႔ထင္ျပီး ခံစားေနၾကပံုပဲ။

ေက်ာင္းစဖြင့္ေတာ့ ေက်ာင္းၾကီးကလည္း အသစ္၊ ဆရာေတြကလည္းအသစ္၊ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း တႏုိင္ငံလံုးကလာၾကတာဆိုေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ကလည္းစံုတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေက်ာင္းတက္ျပီး ၂လ ေလာက္ၾကာေတာ့ midterm စာေမးပြဲစစ္တယ္။ အမွတ္ယူမယ့္ စာေမးပြဲဆိုေတာ့ အေရးလည္းၾကီးတယ္ေလ။ ပထမႏွစ္တုန္းက အထက္တန္းေက်ာင္းလိုပဲ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္၊ သခ်ၤာ၊ ႐ူပေဗဒ၊ ဓါဓုေဗဒ ဆိုျပီးသင္ရတယ္။ စာေမးပြဲစစ္တာေတာ့ အထက္တန္းတုန္းကလိုေတာ့ အစဥ္အတိုင္းဘယ္စစ္မလဲ။ သခ်ၤာအရင္စစ္ျပီးမွ ျမန္မာစာစစ္ခ်င္စစ္မွာေပါ့။ သူ႔စာေမးပြဲအခ်ိန္ဇယားအတိုင္းပဲ။ ဒါကို စာေမးပြဲအခ်ိန္စာရင္းကိုေသခ်ာဖတ္မထားတဲ့ သေကာင့္သားတေကာင္က စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ

"ဆရာမ၊ ေမးခြန္းမွားေနတယ္ဆိုျပီး ထလုပ္ေသးတာ။ ဒီေန႔ေျဖရမွာ chemistry, Physic မဟုတ္ဘူး " လို႔ထလုပ္ေသးတာ။ 

အခန္းထဲကေကာင္ေတြက ဝိုင္းၾသဘာေပးမွ သေကာင့္သားကုပ္သြားေတာ့တယ္။ အဲလိုေကာင္ေတြ။ တေခါက္လည္း စာေမးပြဲေျဖျပီးအျပန္မွာ ေက်ာင္းထဲဝင္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို "ေဟ့ေကာင္၊ ဘယ္သြားမလို႔လဲ" ဆိုေတာ့ စာေမးပြဲသြားေျဖမလို႔တဲ့။ စာေမးပြဲကျပီးသြားျပီဆိုေတာ့ "ေဟ..ဟုတ္လား၊ ဒါဆိုလည္းျပန္ေတာ့မယ္" ဆိုျပီး ျပန္သြားေလရဲ႕။ ဂလိုေကာင္ေတြ ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔ဆိုေတာ့ အဲဒီ့ midterm result လည္းထြက္ေရာ က်လိုက္တာတာ ေသာက္ေသာက္လဲ။ ဘာသာာစံုေအာင္တဲ့လူက လက္ဆယ္ေခ်ာင္းေတာင္မျပည့္ဘူး။ ကိုယ္လည္းႏွစ္ဘာသာက်ဆိုေတာ့ ပါခ်ဳပ္႐ုံးခန္းကိုေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးခ်ီတက္ရတာေပါ့။  အဆူခံရတာေလ။ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ထဲကလို လက္ဖက္ေျခာက္ယူသြားရင္ေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းေကာင္းေကာင္းေသာက္ရမွာ။

အဲဒီ့တုန္းကေက်ာင္းက ဆင္မလိုက္က ေရေၾကာင္းသိပၸံဝင္းထဲမွာ ဖြင့္ထားတာ (အခုေတာ့ သန္လ်င္၊ သီလဝါကို ေျပာင္းသြားပါျပီ။)  ေက်ာင္းက အေဆာင္မေပးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက အျပင္ကတိုက္ခန္းေတြကို စုျပီးငွားေနၾကတယ္။ ျပသနာေတြလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ ခပ္ဆန္းဆန္းကိုျဖစ္တာ။ တေန႔အရက္မူးျပီး ရပ္ကြက္လူၾကီးအိမ္ထဲ ထမင္းဝင္စားတယ္ဆိုပဲ။ သူခိုးဝင္တယ္ထင္ျပီး ရပ္ကြက္ကေဆာ္ေတာ့မလို႔ နည္းနည္းပဲလိုတယ္။ အမူးေကာင္းတဲ့ကိုယ့္ဆရာေတာ့ ဆင္မလိုက္ဂတ္ထဲမွာ တစ္ညအိပ္လိုက္ရတယ္။ ေနာက္တေကာင္ကေတာ့ ဆင္မလိုက္က သူေတာ္ေကာင္းတသိုက္နဲ႔ရန္ျဖစ္တာ ေအာက္ေမး႐ုိးျပဳတ္သြားလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ေဆး႐ုံေစာင့္ျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ ေဆး႐ုံကျပန္ဆင္းလာေတာ့လား ... အရင္အတိုင္းမ်က္ႏွာခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပဲ။ သံုးလေလာက္ စကားသဲသဲကြဲကဲြေျပာလို႔မရတာေလး တစ္ခုပဲ။

ရန္ကုန္တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ နယ္ကေက်ာင္းသားေတြက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳး။ နယ္ကေက်ာင္းသားတေယာက္ကေမးတယ္။ "ဆင္မလိုက္ကေန လွည္းတန္းသြားခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုသြားရမလဲ" တဲ့။ က်န္တဲ့ နယ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က 

" လြယ္ပါတယ္။ ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ " ဆုိျပီး ဆင္မလိုက္ကေန၊ ဆူးေလကို လိုင္းကားစီးလိုက္တယ္။ ဆူးေလကေန လွည္းတန္းကို လိုင္းကားျပန္စီးတယ္။ ကဲ.. ေရာက္ကေရာ လွည္းတန္း..။ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ။ ခုနေမးတဲ့ေက်ာင္းသားကေတာ့ ဒီေကာင္တယ္ဟုတ္ပါလား။ ရန္ကုန္ကို လည္လည္ဝယ္ဝယ္ရွိတယ္ေပါ့။ အမွန္က ဆင္မလိုက္ကေန လွည္းတန္းကိုဆို ဗဟိုလမ္းဂုံးတံတားျဖတ္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ အလြန္ဆံုးၾကာမွ မိနစ္ ၂၀ ေပါ့။
ခုေတာ့ ပိုက္ဆံလဲကုန္၊ ၂ နာရီေလာက္လည္းကားစီးလိုက္ရျပီး၊ လူေတြလည္းျပိဳင္း။ ခုေတာ့လည္း ကိုယ့္ဆရာေတြက ရန္ကုန္သားေတြထက္ေတာင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကိုႏွံ႔ေနပါေသး။

ေက်ာင္းမွာ မွည့္ဆိုတဲ့အေတာ္ေဆာ့တဲ့ေကာင္ရွိတယ္။ တရက္ေတာ့ ကိုယ့္ဆရာက ေက်ာင္းေခါင္မိုးေပၚတက္တယ္။ 

ေက်ာင္းက ေလးထပ္ေဆာင္ဆိုေတာ့ ေခါင္မိုးေပၚကၾကည့္ရင္ အေနာက္ဖက္ကရန္ကုန္ျမစ္၊ လယ္ကြင္းေတြနဲ႔အရမ္းလွတာကိုး။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ မ်က္ႏွာၾကက္ကြ်ံျပီး ေလွကားကတက္လာတဲ့ ဝဏၰေလးေပၚျပဳတ္က်တယ္။ ဝဏၰေလးဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း ပံုမွန္ဆိုေက်ာင္းေျပးလိုက္ရမွ စားဝင္၊အိပ္ေပ်ာ္တဲ့ေကာင္။ ဒီေန႔မွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိဘူး၊ အတန္းတက္ဖို႔ အားၾကိဳးမာန္တက္နဲ႔ေလွကားေပၚကတက္အလာ ေမာင္မွည့္က သူ႔ေပၚတည့္တည့္ၾကီးျပဳတ္က်ပါေလေရာ။ ၾကားထဲက ငထြားမဟုတ္တဲ့  ဝဏၰခါးနာကိန္းဆိုက္သြားပါေလေရာ။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ မွည့္ကေျခက်ဳိးျပီး ဝဏၰေလးက နံ႐ုိးက်ိဳးသြားၾကေလသတည္းေပါ့။ 

ဒါေပမယ့္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ စိတ္ဆိုးတယ္လို႔မရွိၾကပါဘူး။ ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့ ဝဏၰေလးကေျပာတယ္ "ဒီေကာင္ေဆာ့စရာရွာလးလို႔ကြာ"တဲ့။

ဘဝရဲ႕အမွတ္တရအခ်ိန္အပိုင္းအျခားေလးေတြပါ။ တကယ္တက္ခဲ့ရတုန္းက စိတ္ညစ္ခဲ့ရဖူးေပမယ့္ ခုေတာ့တန္ဖိုးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြျဖစ္သြားပါျပီ ။
ဘာလိုလိုနဲ႔ ေက်ာင္းၾကီးကိုေက်ာခိုင္းခဲ့ရတာ ၅ ႏွစ္ေတာင္ရွိပါေရာလား။ ......

ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္
    လြယ္အိတ္
(၅.ေမလ.၂၀၁၂)