(ကိုသက္ဦး https://thetoo.blogspot.com မွ ေၾကးမံုဦးေသာင္းေရးသားေသာ ဘီလူးတို႔႐ြာေဆာင္းပါးမွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။) အိမ္ေစာင့္အစုိးရေခတ္က ေန႔တေန႔တြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ သတင္းစာရွင္းပဲြကို စစ္႐ံုးသို႔ ဖိတ္သျဖင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပ သတင္းေထာက္ ငါးဆယ္ခန္႔ တက္ၾကသည္။
၀န္ႀကီးအမည္မခံဘဲ ၀န္ႀကီးရာထူးကို ထမ္း႐ြက္ေနေသာ တာ၀န္ခံစစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား ႀကိဳဆိုၿပီး တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္မ်ားကို အစည္းအေ၀းခန္းမတြင္ ေနရာခ်ေပးပါသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း မလာေသး သျဖင့္ ေစာင့္ေနၾကရသည္။ ဖိတ္ေခၚေသာ အခ်ိန္ထက္ (၂) နာရီထက္ေနာက္က်ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ေရာက္လာ သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းသည္ အစည္းအေ၀းခန္းမထဲသို႔ မလာေသးဘဲ အတြင္းခန္းထဲတြင္ သူ၏၀န္ႀကီး စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား အား ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းသံမ်ားကို သတင္းေထာက္မ်ား ၾကားၾကရသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေဒါသတိုးတက္လာကာ စစ္ဗိုလ္၀န္ႀကီးမ်ား အားလံုးကို ေအာ္ႀကီးဟစ္ႀကီး မေအ၊ ႏွစ္မ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆဲေရးေတာ့သည္။ မေအေတြ၊ ႏွစ္မ ေတြကို ငါကိုင္တုတ္ၿပီး `မင္းတို႔က ဘာလို႔ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြ လုပ္ခ်င္ၾကတာလဲ´ လို႔ ဆူပူသံကိုလည္း ၾကားေနရ သည္။ (၁၅) မိနစ္ခန္႔ အားရေအာင္ ဆဲေနရာမွ အစည္းေ၀းခန္းမတြင္းသို႔ ၀င္လာသည္။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား ခမ်ာတို႔မွာ ရွက္ၿပံဳးကိုယ္စီႏွင့္ မခ်ိဳမခ်ဥ္၊ လက္မ်ားကို ေနာက္သို႔ပစ္ကာ ေနာက္မွ လုိက္လာၾကသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက စင္ျမင့္ေပၚရွိ သူ၏ ကုလားထုိင္မွာ ေနရာယူသည္။ မိန္႔ခြန္းတပါဒမွ မေခၽြဘဲ ငူငူႀကီးထုိင္ ေနသည္။ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္အားလံုးတို႔မွာလည္း မည္သို႔ မ်က္ႏွာထားရမည္မသိ၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ငိုင္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။
အတန္ၾကာမွ … `ခင္ဗ်ားတို႔ကေကာ ဘာေမးခ်င္တာလဲ´ ဟု က်ယ္ေလာင္ေသာ ေဒါသသံႀကီးႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ႏႈတ္ဆက္သည္။ ျပည္တြင္းျပည္ပ သတင္းေထာက္ငါးဆယ္ေက်ာ္တို႔မွာ ႏႈတ္ပိတ္သြားသည္။ မည္သူကမွ ေမးခြန္းမေမး ၀ံ့ဘဲ ၿငိမ္သြားသည္။ ေစာေစာက ဆူပြက္ေနေသာ အခန္းႀကီးမွာ အပ္က်သံကို ၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ သြားေတာ့သည္။
`ေမးခ်င္တာ ေမးၾကေလ´ ဟု သူက ေနာက္တခြန္းထပ္ၿပီး ေဟာက္ျပန္သည္။ ေမးခြန္းထုတ္၀ံ့ေသာ သတင္းေထာက္ တေယာက္မွ ထြက္မလာ။
ဤသို႔ လိပ္ခဲတည္းလည္း ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ေ႐ွ႕ဆံုးတန္း၌ ထိုင္ေနသူ ဗမာ့ေခတ္ ဦးအုန္းခင္က ယဥ္ေက်းစြာ ထိုင္ေနရာမွ ေျခေထာက္တဖက္ကို ကုလားထိုင္ေပၚ တင္လုိက္သည္။ လံုခ်ည္ေလ်ာက်သျဖင့္ ေပၚလာသည့္ သူ၏ ဒူးကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျဖည္းျဖည္းေလး ပုတ္ေလသည္။ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင့္၊ စည္း၀ါးမွန္မွန္ႏွင့္ ဒူးပုတ္သံႀကီးက ခန္းမကို လႊမ္းမိုးသြား ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ဦးအုန္းခင္ကို စိုက္ၾကည့္ေတာ့သည္။
`ဗိုလ္ေန၀င္း´ ဟု ဦးအုန္းခင္က စတင္ေခၚလိုက္သည္။ ေတြ႔ဖူးသူမ်ား သိၾကသည္။ ဦးအုန္းခင္က အသံေအာင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သို႔မဟုတ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဟု ေခၚဆိုျခင္း မျပဳသည္မွာ ဦးအုန္းခင္က သူ႔ကို စိန္ေခၚလိုက္သည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းႏွင့္ တကြ တခန္းလံုးက သိလုိက္သည္။ နားလည္လိုက္ၾကသည္။
`က်ဳပ္တို႔တေတြ လာၾကရတာက ခင္ဗ်ားတို႔က ေျပာခ်င္တာရွိတယ္ဆိုၿပီး ဖိတ္လို႔လာၾကတာ၊ ေမးစရာ မရွိဘူး။ ခင္ဗ်ား ေျပာခ်င္တာရွိရင္ ေျပာပါ။ မရွိရင္ ျပန္႐ံုပဲ။ က်ဳပ္တို႔ အခ်ိန္ကုန္မခံႏုိင္ဘူး´ ဦးအုန္းခင္က အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ပီပီသသ တလံုးခ်င္း၊ တလံုးခ်င္း ေျပာေတာ့သည္။
သူက ေဒါသမီးေတာက္လာေသာ မ်က္လံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဦးအုန္းခင္ကို စို္က္ၾကည့္သည္။ လင္ရွိမယားႏွင့္ မဂၤလာေဆာင္ ေသာေန႔က ဓာတ္ပံု႐ုိက္မိသူ ေနးရွင္းသတင္းေထာက္၏ ကုပ္ပိုးကို တခ်က္တည္းႏွင့္ အလဲအုပ္ၿပီး ကင္မရာကို ႐ိုက္ခဲြ သည္ကို ျမင္ဖူးၾကေသာ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္မ်ားမွာ ဦးအုန္းခင္အတြက္ စိုးရိမ္မိၾကသည္။ ပဲြႀကီးပဲြေကာင္း တခု ၾကည့္ရေတာ့မည္ဟုလည္း ထင္မိၾကသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ဦးအုန္းခင္၏ စကားလံုးမ်ားကို စဥ္းစားေနဟန္ႏွင့္ (၅) မိနစ္ခန္႔ ထိုင္ေနေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေဒါသအိုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ စကားတခြန္းမွ ေနာက္ထပ္မထြက္ႏိုင္ဘဲ စင္ျမင့္ေပၚမွ ဆင္းေျပးေလေတာ့သည္။
တပ္မေတာ္စစ္ေသနာပတိ `၀န္ႀကီးခ်ဳပ္´ ႀကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းအဖို႔ ရွမ္းႏွင့္ဆင္ လယ္ျပင္တြင္ ေတြ႔ၾကေသာ အခါ၌ သတင္းစာဆရာဦးအုန္းခင္ကို အၫံ့ခံ အ႐ႈံးေပးရရွာေလသည္။
ထိုသတင္းစာရွင္းပဲြသည္ ဗိုလ္ေန၀င္း၏ ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုး သတင္းစာ ေတြ႔ဆံုရွင္းလင္းပဲြႀကီး ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ၏ တသက္တာတြင္ သတင္းစာရွင္းပဲြ မလုပ္ရဲေတာ့ေပ။ ႏုိင္ငံျခား သြားေသာအခါမ်ားတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံျခားေရး ဌာနက အိမ္ရွင္ႏုိင္ငံထံ ပထမဆံုးေမတၱာရပ္ခံခ်က္မွာ သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ မေတြ႔ပါရေစႏွင့္ ဟူေသာ ပန္ၾကားခ်က္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဦးအုန္းခင္အား အ႐ံႈးေပးရေသာေန႔က စၿပီး ဗိုလ္ေန၀င္းက သတင္းစာဆရာဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို လံုး၀ အသံုး မျပဳေတာ့ဘဲ `သတင္းေရာင္းစားတဲ့ေကာင္ေတြ´ ဟု ေခၚေ၀ၚေလ့ရွိသည္။
ဇာတ္ေပါင္းျပန္ေတာ့လည္း ဗိုလ္ေန၀င္းကပင္ အႏုိင္ယူပါသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ စစ္တပ္က အၿပီးအပိုင္ အာဏာသိမ္း ေသာ ေတာ္လွန္ေရး အစိုးရေခတ္တြင္ ပထမဆံုး ဖမ္းခံထိသူမွာ ဦးအုန္းခင္ ျဖစ္ရျပန္ရွာသည္။ ။
ေၾကးမံုဦးေသာင္း
No comments:
Post a Comment